خداوند می فرماید: «لَئِن شَكَرتُم لاَزيدَنَّكُمْ وَ لَئِن كَفَرتُم اِنَّ عَذابى لَشديد»؛ (اگر شكرگزارى كنيد نعمت خود را بر شما خواهم افزود و اگر ناسپاسى كنيد مجازاتم شديد است)، خداوند به سپاس گزاران وعده قطعى افزایش نعمت مى دهد ولی درباره كفران كنندگان، بصورت کلی مى فرمايد: «عذاب من شديد است»، اين تفاوت تعبير، دليل بر نهايت لطف پروردگار و در عين حال هشداری به افراد ناسپاس است. این آیه همه نعمتهای خداوند را شامل می شود، که از مصادیق بارز و ویژه آن پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) می باشند.

قرآن در آيات متعدد، تاكيد كرده است كه خداوند هيچگاه نسبت به بندگانش ظلم نمي كند. از این رو در سوره كهف مى فرمايد: «پروردگارت به هيچ كس ستم نمى كند». تكيه بر عنوان «ربّ» در سوره كهف ممكن است اشاره به اين باشد كه كار او تربيت، پرورش و تكامل است، درحالیکه ظلم و ستم باعث نقصان و عقب ماندگى بوده و بر خلاف اصول ربوبيّت است.

در بیش از 30 کتاب معروف اهل سنت، روایات متعددى مبنی بر این که آیه فوق در شان على(ع) نازل شده است، آمده. از جمله: محبّ الدین طبرى در«ذخائر العقبى»، صفحه 88 و علامه قاضى شوکانى در تفسیر«فتح القدیر»، جلد 2، صفحه50 و در«جامع الاصول»، جلد 9، صفحه 478 و در«اسباب النزول» واحدى، صفحه 148 و در«لباب النقول» سیوطى، صفحه 90 و....

علمای اهل سنت بر اساس مفهوم لغوی «بداء» که منجر به عقیده تغییر در علم الهی می شود، درک درستی از عقیده شیعه نسبت به بداء ندارند. در حالی که آنچه شيعه از معنى بداء اعتقاد دارد اين است كه: بسيار مى ‏شود كه ما طبق ظواهر اسباب، احساس مى‏ كنيم كه حادثه ‏اى به وقوع خواهد پيوست و يا وقوع چنين حادثه‏ اى به يكى از پيامبران خبر داده شده، در حالى كه بعدا مى ‏بينيم آن حادثه واقع نشد؛ در اين هنگام مى ‏گوئيم «بداء» حاصل شد؛ يعنى آنچه را ما به حسب ظاهر واقع شدنى و قطعی مى‏ پنداشتيم خلاف آن ظاهر شد.

ملاک پنهان ساختن حق و اظهار خلاف آن در تقیه، دفع ضرر دینی یا دنیایی است و از لحاظ عقلی تفاوتی نمی کند که چنین ضرری از سوی کافر یا مسلمان ظالم به انسان وارد شود. آیات دال بر تقیه در قرآن نیز اگرچه در مورد تقیه از کفار وارد شده اند، اما چنین شأن نزولی نمی تواند مخصّص آنها باشد. سیره پیامبر اکرم(ص)، صحابه، تابعین و علمای اهل سنت نیز گواه موارد متعدّدی است که در آنها از مسلمانان تقیّه کرده اند!

«فخر رازی» در اثبات رویت خداوند می گوید: قرآن عدم رويت را به عنوان مدح پروردگار مى گويد و اين مدح در صورتى صحيح است كه امكان رؤيت وجود داشته باشد. دليل ديگر اين كه آيه مى گويد: چشم ها او را نمى بيند، مفهوم‌اش اين است که حسّ ديگرى را (حس ششم) خداوند در آخرت مى آفريند تا به وسيله آن او را ببيند! دليل سوم اين كه «ابصار» به صيغه جمع آمده و معنايش اين است كه تمام چشم ها او را نمى بيند و مفهوم مخالف آن اين است كه بعضى از چشم ها مى تواند او را مشاهده كند.