شفاعت مطلق و بى قید و شرط را یهود و نصارى و مشرکان معتقد بودند، امّا شفاعت از نگاه  قرآن و روایات شرایطی دارد: 1- شفیع، با اذن و رضایت خدا شفاعت مى کند. 2- شفاعت شده باید به وسیله ایمان به خدا و یکتایى او و ایمان به پیامبران الهى و کتب آسمانى، پیوند خود را با خدا استوار سازد و از کسانى نباشد که در گناهان غرق شده اند. و طبق آیات قرآن شرک هرگز مورد شفاعت قرار نمی گیرد.

«زبور» در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته اسشت؛ ولى معمولا به کتاب «داوود» که در عهد قدیم از آن تعبیر به «مزامیر داود» شده اطلاق مى گردد؛ و آن مجموعه اى از مناجاتها و نیایشها و اندرزهاى داوود پیامبر است؛ این احتمال نیز وجود دارد که زبور تمام کتب آسمانى پیشین (قبل از قرآن) بوده باشد.

 طبق آیه 136 سوره نساء، مى بایست تمام پیامبران و کتب آسمانى را به رسمیت شناخت؛ زیرا همه یک حقیقت را تعقیب مى کنند و از طرف یک مبدأ مبعوث شده اند. لذا ایمان به پنج اصل یعنی: مبدأ، معاد، کتب آسمانى، انبیاء و فرشتگان ضروری می باشد.

طبق آیه 39 سوره رعد، خداوند هر چه را بخواهد محو و هر چه را بخواهد ثابت نگه مى دارد و ام الکتاب نزد اوست. واژه «اُم» در لغت، به معنى اصل و اساس هر چیزى است؛ بنابراین ام الکتاب (کتاب مادر) به معنى کتابى است که اصل و اساس همه کتب آسمانى است و همان لوحى است که نزد خداوند از هر گونه تغییر و تبدیل و تحریفى محفوظ است و همه حقایق عالم و همه حوادث آینده و گذشته و همه کتب آسمانى در آن درج است و هیچ کس به آن راه ندارد، جز آنچه را که خدا بخواهد افشا کند.

مادّى ها معتقدند انسان اوّلیه در زندگى خود به حوادثى از قبیل: باد، باران، رعد، برق، طوفان، زلزله، آفات و بلاها برخورد کرده و چون از توجیه و تفسیر آن ها به علل طبیعى عاجز بوده، به ناچار براى پیدایش این حوادث به یک نیروى غیبى به نام «خدا» معتقد شده است. هم چنین می گویند، خداپرستان به علل طبیعى معتقد نیستند و به جاى آن به خدا معتقدند! در حالی که خداپرستان، علل طبیعی را قبول دارند و در کتب آسمانى و سخنان پیشوایان دینى، این موضوع (علل طبیعى موجودات) به عنوان یک اصل مسلّم شناخته شده است.