پیدایش مکتب مادی گری، مربوط به قرن 6 و 7 قبل از میلاد است. فلاسفه این مکتب در ابتدا خداپرست بودند. مثلا هراکلیت معتقد بود: مافوق عالم کائنات، یک عقل الهی لایتغیر وجود دارد. قرن 18 و 19 را باید نقطه اوج این مکتب دانست. در این میان جمعی از دانشمندان طبیعی همانند ژان ژاک روسو، در ردیف پیروان این مکتب بودند. اما به تدریج از اواخر قرن 19، از  طرفداران آن کاسته شد.

امام علی(ع) در بخشی از خطبه اول نهج البلاغه، با سه جمله آفرینش فضا را بیان نموده است. در قسمت اوّل، اشاره به گشودن فضا و در قسمت دوّم، ایجاد اطراف و جوانب آن و در قسمت سوّم، اشاره به طبقات آن می نماید. این سخن نشان مى دهد که نخستین آفرینش در جهان مادّه، آفرینش فضاى جهان بوده است.

جمله «إنّا کُلَّ شَىْء خَلَقْناهُ بِقَدَر» در عین فشردگى، از حقیقت مهمى در عالم خلقت پرده بر مى دارد، حقیقتى که بر سراسر جهان هستى حاکم است، و آن اندازه گیرى دقیق در همه کائنات جهان است. مثلا: ستاره شناسان مى توانند از دهها سال قبل، خسوف و کسوف هاى جزئى و کلى را که در نقاط مختلف زمین روى مى دهد، دقیقاً پیش بینى کنند، اینها همه نشانه دقت در اندازه گیری هاى جهان بزرگ است.

خداوند در قرآن می فرماید: «جمله «إنّا کُلَّ شَىْء خَلَقْناهُ بِقَدَر»، از اندازه گیری دقیق در همه کائنات خبر می دهد. در واقع هر قدر علم و دانش بشرى پیشرفت مى کند، به این اندازه گیرى دقیق، آشناتر مى شود، این اندازه گیرى دقیق، نه تنها در موجودات ذره بینى، که در کرات عظیم آسمانى نیز حاکم است، که همه این ها نشانه های عظیمی بر وجود خداوند است.

معنای كل شی ء خلقناه بقدر این است که بر همه کائنات جهان چه کرات آسمانی و چه موجودات ذره بینی و چه عالم طبیعت و چه امیال وغرائز انسان ها اندازه گیری دقیقی حاکم است و هر قدر علم بشر پیشرفت کند به این اندازه گیری دقیق آشناتر می شود.