بدون شک پیامبران براى اثبات ارتباط خود با خدا، نیاز به معجزه دارند و گرنه هر کس مى تواند دعوى پیامبرى کند،. این معجزه مى تواند در محتواى دعوت و کتاب آسمانى پیامبر باشد، و نیز مى تواند، امور دیگرى از قبیل معجزات حسى و جسمى باشد . به هر حال، موسى(ع) پس از دریافت فرمان نبوت، باید سند آن را هم دریافت دارد، لذا موسى(ع) در همان شب دریافت فرمان نبوت، این دو معجزه بزرگ را از خدا دریافت داشت. قرآن در آیات 17ـ 23 سوره «طه»، ماجرای دریافت این معجزه ها را  بیان می کند.
 

از جمع میان آیات و روایات برمی آید که «دابّة الأرض» انسانى است بسیار فعال، که مشخص کننده خط حق و باطل، و جدا کننده ی مؤمن و منافق و کافر از یکدیگر است، انسانى که در آستانه رستاخیز، ظاهر مى شود و خود یکى از آیات عظمت پروردگار است.

پیامبر(ص) که آئینش جاودانى است علاوه بر معجزه جاودانى مانند؛ قرآن، معجزات دیگری هم داشته که در تاریخ نیز ثبت شده است. اما باز هم برخی از دشمنان لجوج، نه به دلیل حق جویی، بلکه به منظور نادیده گرفتن قرآن و بازیچه قرار دادن معجزه و در نهایت سحر خواندن آن، درخواست معجزه از ایشان می کردند؛ لذا قرآن در آیه 52 سوره عنکبوت، از دو راه به آنها پاسخ می دهد: اول اینکه معجزه نزد خداست و دوم اینکه قرآن برترین معجزه معنوی است و اگر حق طلب باشند آنها را کفایت می کند.