بعد از اینکه حضرت موسی(ع) به کوه طور رفت، خداوند قومش را مورد آزمایش قرار داد و آنها به دست شخصی به نام سامری که گوساله ی طلایی ای ساخته بود و گفت این خدای شماست گمراه شدند. تلاشهای حضرت هارون نیز نه تنها به جایی نرسید بلکه نزدیک بود ایشان را بکشند. هنگامی که حضرت موسی(ع) بازگشت آنها را سخت مجازات کرد و بت شان را سوزانده و به دریا افکند.

هنگامی که بنی اسرائیل از گوساله پرستی توبه کردند، خداوند فرمان اعدام دسته جمعی آنان به دست خودشان را داد. این حکم به این دلیل صادر شد که  ملتى که بعد از مشاهده آن همه آیات خدا و معجزات، با یک غیبت کوتاه پیامبرشان به کلى اصل اساسى توحید و آئین خدا را زیر پا گذارده، بت پرست شوند، اگر این موضوع براى همیشه از مغز آنها ریشه کن نشود وضع خطرناکى به وجود خواهد آمد، و بعد از هر فرصتى مخصوصاً بعد از مرگ موسى(ع)، ممکن است تمام آیات دعوت او از میان برود، لذا این فرمان شدید از طرف خداوند، صادر شد.

حضرت موسى(ع) هنگام بازگشت از کوه طور، خشم شدید خود را آشکار ساخت و دست به بالاترین عکس العمل ها زد به این دلیل که افکار تخدیرشده بنى اسرائیل را به هم بریزد و انقلابى در آن جامعه منحرف شده از حق، ایجاد کند، در غیر این صورت بازگشت آنها به آسانى ممکن  نبود. زیرا آنها یک ملت نادان، لجوج و متعصب بودند که  اگر میانشان نغمه مخالفى سر داده می شد، برچیدن آثار شوم آن به این آسانى ممکن  نبود.
 

از عبارات تورات در فصل 32 از سفر خروج، استفاده مى شود که؛ دستور بت سازى و بت پرستى به وسيله هارون صادر گرديد و به كمك او اجرا شد؛ و او نه تنها جلوگيرى از اين عمل نکرد، بلكه خود مروج و بنيان گذار آن بود و در اين قسمت سخنى از سامرى مطلقاً در ميان نيامده. چگونه منطق و عقل قبول مى كند كه چنين نسبت شرم آورى را به هارون بدهيم در حالی كه او جانشين موسى و وزير او و رئيس كاهنان بنى اسرائيل بوده است؟

با تمدید ده روزه میقات حضرت موسی(ع)، شایعه مرگ او توسط منافقین در میان بنی اسرائیل پخش شد و سامری با ساختن بتی به شکل گوساله، بنی اسرائیل را که سابقه ابراز علاقه به بت پرستی را داشتند، به گرد آن جمع کرد. ولى با مراجعت موسى(ع) و روشن شدن مسائل، بنى اسرائیل به اشتباه خود پى بردند، از کار خود نادم و پشیمان گشتند و از خدا تقاضاى عفو و بخشش کردند.