ادیان الهی سابق در زمان خود بر حق بودند ولی پس از اینکه خداوند اسلام را به عنوان آخرین و کاملترین شریعت ارائه نمود، منسوخ شدند. زیرا از یک سو فرستادن دین جدید توسط خداوند درصورتی حکیمانه خواهد بود که دین کاملتری عرضه شود و از سوی دیگر، هنگامی که چنین دینی وجود داشته باشد دلیلی برای پیروی از سایر ادیان باقی نمی ماند. از طرفی دلایل متعدد عقلی و نقلی ای وجود دارد که دلالت بر انحراف و تحریف ادیان سابق، از صورت اولیه خود دارد. ضمن اینکه نمی توان نظرات متناقض را به صورت همزمان صحیح یا حق دانست!

اینکه آیه 154 سوره انعام، آیین موسی را تمام دانسته، نسبت به زمان خود او بوده؛ همانطور که دیگر شرایع اینگونه بوده اند و تنها اسلام است که با تکامل بشر، دستور نهایی را بیان کرده و بعد از آن آئین جدیدی نخواهد بود و کامل ترین ادیان است.

شرایع آسمانى در حقیقت، شریعت واحدى هستند که بر اثر تکامل اجتماعات بشرى، تکامل یافته و سرانجام به صورت یک آیین جامع به وسیله خاتم پیامبران(ص) براى بشر عرضه شده است. مسأله خاتمیّت از نظر علمای اسلامى از ضروریّات دین است و برخی از آیات مانند: «ما کانَ مُحَمّد اَبا اَحَد مِنْ رِجالِکُمْ وَ لکِنْ رَسُولَ اللهِ و خاتَمَ النَّبِیّینَ...» و روایاتی مانند: «اِنَّ اللهَ خَتَمَ بِنَبِیِّکُمُ النّبِیینَ...» به آن تصریح دارد.

هرکدام از ادیان در زمان خود کاملترین دین بودند که براى هدایت مردم از طرف خداوند آمدند و سرانجام بر اثر تکامل اجتماعات بشرى، اسلام به وسیله خاتم پیامبران(ص) براى بشر عرضه شده است. ناسخ بودن و کامل بودن اسلام در برابر آیین های گذشته به این معنی است که بشر به مرحله ای از تکامل رسیده که می تواند قوانین جامع و ابدی را درک کند.