هیچ یک از افراد جامعه نباید نسبت به رفتار هم نوعانش بی تفاوت باشد. در غیر این صورت سرنوشت جامعه به دست افراد تبهکار و ظالم می افتد. این امر تا حدّی مهم است که امام حسین(ع) هدف قیامش را امر به معروف و نهی از منکر بیان می کند. بسیاری از مفاسد که دامنگیر جوامع مسلمان می گردد، ـ چه در گذشته و چه در آینده و آخر الزمان ـ نتیجه ترک «امر به معروف و نهی از منکر» است. بنابراین، این مساله همواره باید مورد توجه باشد.

در احادیث، به تشکیل مجالس اهل بیت(ع) و عزاداری برای آنها توصیه شده است. امام صادق(ع) به «فضیل» فرمود: «آیا تشکیل مجلس مى دهید و با یکدیگر پیرامون معارف دینى و فضایل اهل بیت(ع) گفتگو مى کنید؟» فضیل گفت: آرى. امام(ع) فرمود: «چنین مجالسى را دوست مى دارم. مکتب ما را زنده نگه دارید؛ خداوند رحمت کند کسى را که مکتب ما را احیا کند». سپس امام(ع) ادامه داد: «هر کس که (مصائب) ما را یادآورد و یا نزد او از ما یادى شود و اشک از دیدگانش سرازیر گردد، هر چند اندک باشد، خداوند گناهانش را بیامرزد».

مسلماٌ تشکیل حکومت که مهمترین رکن از ارکان اسلام می باشد، یکی از اهداف قیام حسینی بوده است و این که امام حسین(ع) مسلم بن عقیل را برای بیعت گرفتن از مردم به کوفه فرستاد نیز به همین نکته اشاره دارد. گرچه بی وفایی مردم کوفه مانع عملی شدن این هدف شد اما لازم است این هدف امام بازگو شود تا جهان براى حکومت حضرت مهدى(ع) آماده شود.

از بهترین رموز ماندگارى واقعه کربلا، زبان شعر و هنر است. تأثیرگذارى برخی از اشعار حماسی کربلا، که مورد توجه مردم قرار گرفته،  در پاره اى از اوقات از ده ها سخنرانى بیشتر است.

از مؤثّرترین تدابیر ائمّه اطهار(ع) براى زنده نگه داشتن نهضت عاشورا، گریه بر امام حسین(ع) است. امامان بزرگوار شیعه نه تنها خود در عزاى سالار شهیدان مى گریستند، بلکه همواره مردم را به گریستن بر آن حضرت تشویق و ترغیب مى کردند و به موازات آن، ثواب هاى عظیمى براى گریستن و گریاندن، بیان کرده اند.

واقعه عاشورا، همراه با درس هاى آزادگى و دفاع از شرف و اعتقاد، اشک و ماتم را از ابتدای خلقت تا واپسین لحظات عمر دنیا ادامه خواهد داد، چرا که شهادت امام حسین(ع) حرارتى در دل مؤمنان ایجاد می کند، که هرگز خاموش نخواهد شد. سوگواری خاندان رسالت بر شهدای کربلا، با ندبه های زینب کبری(س) بر بالین شهداء آغاز گردید. شاعرانی چون کمیت و دعبل، در مجالس سوگواری در حضور امام باقر، امام صادق و امام رضا(ع) مرثیه می خواندند و ائمه نیز پاداش گریه کنندگان را بیان می کردند.