هیچ یک از افراد جامعه نباید نسبت به رفتار هم نوعانش بی تفاوت باشد. در غیر این صورت سرنوشت جامعه به دست افراد تبهکار و ظالم می افتد. این امر تا حدّی مهم است که امام حسین(ع) هدف قیامش را امر به معروف و نهی از منکر بیان می کند. بسیاری از مفاسد که دامنگیر جوامع مسلمان می گردد، ـ چه در گذشته و چه در آینده و آخر الزمان ـ نتیجه ترک «امر به معروف و نهی از منکر» است. بنابراین، این مساله همواره باید مورد توجه باشد.

«امر به معروف و نهى از منکر» از همه وظایف دینى مهم تر است. درست مانند مزرعه بزرگى که برای  سرپا ماندن و ثمره دادن، علاوه بر آبیارى منظّم، کافى و به موقع، نیازمند دفع آفات نیز می باشد. در حقیقت امر به معروف حکم آبیارى مزرعه عظیم دین و نهى از منکر حکم آفت زدایى آن را داراست. این که در روایات اسلامی امر به معروف و نهى از منکر از همه واجبات مهم تر شمرده شده، دلیلش این است که بدون این دو بقیّه واجبات به بار نمى نشینند.

گناهان چه در مقیاس محدود و چه گسترده در جامعه اثراتیدارد و موجبمفاسد اجتماعى و بلا و سلب برکات مى شود، مانند غذاى مسموم که در بدن تأثیر نامطلوب می گذارد، مثلا دروغ باعث سلب اعتماد می شود و... . آیه «ظهر الفساد فی البرّ و البحر بما کسبت أیدی الناس» همناظر به همین رابطه طبیعى بین گناه و فساد است. طبق روایات اسلامى، بسیارى از گناهان علاوه بر اینها، آثار شومینیز با خود به همراه مى آورند که پیوندشان با آن آثار، لااقل از نظر طبیعى ناشناخته است، مثل رابطه کوتاهی عمر با قطع رحم و... .

علاوه بر قرآن، روایات بسیاری در اهمیت امر به معروف و نهى از منکر وارد شده است، همانند سخن امام باقر(ع) که مى فرماید: «امر به معروف و نهى از منکر راه انبیاء و طریق صالحان است، دو فریضه بزرگ الهى است که بقیه فرائض با آنها برپا مى شوند، و به وسیله این دو، راه ها امن، و کسب و کار مردم حلال مى شود و ...». هم چنین پیامبر(ص) مى فرماید: « کسى که امر به معروف و نهى از منکر کند، جانشین خدا، پیامبر و کتاب او در زمین است». از این رو این فریضه، یک برنامه الهى است، که بقیه فرائض با آنها برپا مى شوند.