آيات قرآن در اين زمينه مختلف است؛ گروهى از آيات آن را منحصراً در اختيار خداوند مى داند، ولى از گروهى ديگر استفاده مى شود كه انبيا و اوليا نيز حظّ و بهره اى از آن داشته اند؛ که بر اساس آنها باید گفت به طريق اولى پيامبر اکرم(ص) از علم غیب بهره مند بودند. از سویی قرآن در جمع بندی آیات پیشین می فرماید: «داناى غيب اوست، و هيچ كس را بر اسرار غيبش آگاه نمى سازد، مگر پيامبراني كه از آنها راضى است».

او مي گويد: پيامبر(ص) على را به پنج تن از پيامبران همانند ساخته است. بردبارى و دانش و فهم و زهد و توانمندى و زيبايى، شريف ترين ويژگيها هستند و على به کامل ترين مرتبه اين صفات دست يافته بود؛ چرا که بردبارى پيامبران کامل ترين بردبارى و دانش انبيا بى نقص ترين دانش و فهم ايشان تمام ترين فهم و زهد آنان رفيع ترين زهد و توانمندى شان بالاترين توانمندى است. لذا گفته اند: هر انسان گرانمايه اى تنها نشان دهنده يکى از اوصاف کمال است؛ ليکن خداى رحمان تمام بزرگيها و مقامات بلند را در علي(ع) گرد آورد.

توحید اطاعت یعنی تنها مقام واجب الإطاعة ذات پاک خداست. وقتی حاکمیت مخصوص خدا باشد، مطاع بودن هم مخصوص اوست؛ چراکه هر اطاعتی مشروعیتش را از حاکمیت خدا می گیرد؛ لذا اطاعت انبیا و امامان نیز پرتوی از اطاعت خدا خواهد بود.

آيه 30 سوره شورى عموما مصائبی که دامنگير انسان می شود را مجازات اعمال و هشدار الهى مي شمارد. چرا که انسان در دنيا نيز گوشه اي از کيفر اعمالش را مي بيند. البته مصائب انبياء و معصومين استثنا است و جنبه ترفيع مقام دارد؛ کما اينکه مصائب براي مومنين نيز جنبه آزمون دارد. بلاهاي دست جمعى محصول گناهان جمعى است که اقوام با تغيير در خويشتن مي توانند مانع آن شوند. لذا هر کس در مقابل گناهى به مصيبتى در جسم، جان، اموال و متعلقاتش، گرفتار مي گردد.

شرک و بت پرستی از عوامل مختلفی سرچشمه می گیرد که عبارتند از: گرايش و اُنس به محسوسات و مطالبه خداى محسوس؛ پناه بردن به پندارهایی مثل تأثیر بت در شفاعت، قداست مجسمه انبیا و... ؛ تقليد كوركورانه از نياكان و عدم تحقيق در مسأله خداشناسى؛ سوء استفاده مستكبران و استعمارگران از گرايش به شرك و بت پرستى براى رسيدن به مقاصد شيطانى خود و تحمیق خلق،... عوامل مختلفى بوده اند که در طول تاریخ سبب پیدایش فکر بت پرستى یا بقاء و تداوم آن شده اند.