از دیدگاه اسلام، تنها اطاعت از خداوند واجب است. چرا که عالم، حکیم، خبیر، رحیم و مهربان، و خالی از هرگونه خطاست. اگر خواست حاکمان، دوستان، فرزندان و . . . با خواست خداوند هماهنگ نباشد، اطاعت از آنها شرک است. چرا که همتایی برای او در اطاعت قرار داده است.

در آیات متعدد قرآن، پس از وجوب اطاعت پروردگار، بلافاصله اطاعت پیامبر(ص) و ائمه معصوین را ضروری برمی شمارد و پیروی از معبودهای دیگر را نهی می کند و این مفهوم، همان توحید در اطاعت و حاکمیت است. این آیات پیروی از این فرامین را نشانه ایمان، و سرپیچی، پیشی گرفتن و تأخّر را گمراهی آشکار می داند.

با مطالعه تاریخ ادیان گذشته می بینیم منحرفان از خط توحید، رب النوع هایی برای این جهان قائل بودند و گمان می کردند که هر یک از انواع موجودات نیاز به رب النوع مستقفلی دارد که نوع آن را تربیت و رهبری کند، گویا برای تربیت این انواع، خدا را کافی نمی دانستند. پرستش بتها و ارباب قرار دادن أحبار و رهبان در یهود هم از همین تفکر نشأت گرفته و قرآن شدیدا آنرا نکوهش کرده است.

توحید اطاعت یعنی تنها مقام واجب الإطاعة ذات پاک خداست. وقتی حاکمیت مخصوص خدا باشد، مطاع بودن هم مخصوص اوست؛ چراکه هر اطاعتی مشروعیتش را از حاکمیت خدا می گیرد؛ لذا اطاعت انبیا و امامان نیز پرتوی از اطاعت خدا خواهد بود.

طبق آیه 31 سوره توبه، هیچ مسلمانى حق ندارد اطاعت بى قید و شرط انسانى را بپذیرد؛ زیرا این کار مساوی است با پرستش غیر خدا. لذا باید همه اطاعت ها در چهارچوب اطاعت خدا باشد و قرآن پیروى از دستور یک انسان را تا آنجا مجاز می شمارد که با قوانین خدا مخالفتی نداشته باشد. اطاعت بی قید و شرط از انسان ها باعث می شود آنها به شکل بت درآیند و بر اثر خودکامگى، پیروان خود را به زنجیر بکشند و این نوع بت پرستی از بت پرستی زمان جاهلیت هم بدتر است؛ زیرا بت های بی روح پرستش کنندگان خود را استعمار نمی کردند.