«سَحاب» از مادّه «سَحْب» (بر وزن محو) در اصل به معنى كشيدن است؛ و از آنجا كه ابرها به وسيله بادها كشيده مى شوند، و يا ابرها آب ها را به هر سو مى كشند؛ از این رو به آنها «سحاب» گفته می شود. همچنین گاه از باب تشبیه در معنى سايه و ظلمت به كار مى رود. جالب اينكه در بعضى از آيات به «سقناه» از مادّه «سوق» به معنى راندن، تعبیر شده است. زیرا خداوند بوسیله جریان هوا آن را به جاهای مختلف مى ‌راند.

واژه «رياح» جمع «ریح» و به معنی هوای متحرک یا بادهای مسبب حرکت و بارش باران است. همچنین واژه «تَصْرِيْفِ الرِّياحِ» به معنی منتقل كردن بادها از حالى به حال دیگر است (از شمالى به جنوبى، و از جنوبى به شمالى و...)، و از مادّه «صرف» (بر وزن حرف) به معنى بازگرداندن چيزى از حالتى به حالت ديگر است. که ممكن است اشاره به آن باشد كه اگر بادها هميشه از يك سو بوزند، ممكن است رطوبت و ابرهاى برخاسته از درياها را تنها به يك سمت برانند؛ اما تغيير مسیر بادها سبب مى شود كه ابرها از هر نقطه به نقطه ديگر حركت كنند.

سوگند اول و دوم، ناظر به مسأله بادها و طوفان ها است و سوگند سوم و چهارم و پنجم ناظر به نشر آیات حق به وسیله فرشتگان و سپس جدا کردن حق از باطل و بعد القاء ذکر و دستورهاى الهى به پیامبران به منظور اتمام حجت و انذار است.

بادها آثار مختلفی مانند: حرکت ابرها به سوى زمین هاى تشنه، تلقیح و بارور ساختن گیاهان، تلطیف و جابجایى هوا، حرکت کشتى ها و تعدیل درجه گرما و سرماى هوا و... دارند. وجود کوه ها و صخره ها نیز سبب مى شود که اثر جزر و مدّ که نتیجه جاذبه ماه و خورشید است، در خشکی ها به حدّاقل برسد و فشارهاى داخلى ناشى از گازهاى درونى و موادّ مذاب کنترل و جلوی طوفان هاى شدید گرفته شود. به همین دلیل علی(ع) بعد از اشاره به مسأله خلقت و آفرینش، روى دو موضوع «آفرینش بادها و کوه ها» به خصوص تکیه کرده است.

بنابر آیات 36 تا 40 سوره ص، خداوند پنج موهبت به او اعطا کرده بود؛ 1- تسخیر بادها به عنوان یک مرکب راهوار. 2- تسخیر موجودات سرکش و استخدام آنها در کارهاى مثبت. 3- مهار کردن گروهى از نیروهاى مخرب. 4- اختیارات گسترده در اعطا و یا منع از مواهب به دیگران. 5-  مقامات معنوى که خدا در سایه شایستگى های سلیمان(ع) به ایشان مرحمت کرده بود.

نقش ابرها و باد و باران در زندگى موجودات زنده به قدرى آشكار است كه نيازى به شرح ندارد؛ وظیفه ایجاد و انتقال آب های شیرین بر عهده آفتاب و بادهاست. یکی با تابش بر آب های اقیانوس و ایجاد ابر و دیگری با انتقال ابرها این وظیفه را عملی می کنند. از این رو قرآن نزول باران، وزش بادها و حرکت ابرها را نشانه های خداوند برای افراد باایمان دانسته که از نظام بسيار دقيق و حساب شده ‌اى حکایت دارد كه هرچه انسان در آن بيشتر مى ‌انديشد به دقّت و ظرافت به كار رفته در آنها آشنا تر مى شود.