آنچه در جوامع روايي ما مورد عنايت اهل ‏بيت(ع) واقع شده اين است كه هر گونه ذكري اثر عبادي دارد و سبب تقرب ذاكر به خداوند مذكور مي شود، ليكن در فرايض عبادي يا نوافل ويژه كه ذكر خاص و مأثور رسيده، تبديل يا تحويل آن روا نيست، يعني اثر مطلوب از آن فريضه يا نافله بدون ذكر مأثور حاصل نمي شود. پس بايد ادعيه و اذكار را به همان صورت كه به ما رسيده است به زبان آوريم و از هر گونه تصرف در آن ولو با مضامين ديني هم سازگار باشد اجتناب نماييم تا موجب كم شدن اثر آن يا بي اثر شدنش نشود.

مدير در آغاز كارش تجربه قابل ملاحظه اى در مورد آن ندارد؛ ولى كارهاى قبليش مى تواند زمينه ساز براى منصب فعليش باشد. لذا مثلا نمی توان و نبايد يك سرباز عادی را بدون طى سلسله مراتب به فرماندهى یک لشکر منصوب كرد. زيرا مسائل مربوط به مديريت، بيش از آنچه جنبه علمى و آموزشى دارد، داراى جنبه عملى و تجربى است. حتی خداوند پيامبرانش را در برهه ای از زندگیشان به چوپانى گمارد، تا اگر با افراد جاهل و نادان سر و كار پيدا کردند، بتوانند با آنها تعامل کنند.

مسیر حرکت هر جامعه، با قطب نمای ارزشهای آن جامعه تنظیم می شود و اگر ضدّ ارزش ها به هر دلیلی جاى ارزشها را بگیرند، حرکت جامعه – به استثنای برخی آدمهای پاک - به سوى ضدّ ارزشها ادامه خواهد یافت. نظام ارزشی جامعه جاهلیت، انزوای دانشمندان و گرامی داشتن جاهلان بود، اما اسلام، تقوا را به عنوان مهمترین ارزش ها در جامعه نهادینه کرد. متاسفانه بر اثر کارهای غلط عصر خلفا، ارزش های زمان جاهلیت از نو مطرح گردید. حضرت علی(ع)، از این وضعیت تعبیر به بدکار شدن نیکوکاران و قهرمان میدان شدن ظالمان می کند.

اسلام براى احیاى ارزش هاى انسانى و الهى، گام به میدان گذارده و در مسیر احیاى شخصیت زن، راه های گوناگونی را به کار گرفته، که عبارتند از: 1- موعظه و آموزش هاى فرهنگى. 2- وضع قوانین به نفع زنان. اسلام جایگاه زنان و مردان را  در مسیر زندگى، و در راه رسیدن به ارزش هاى انسانى، دوش به دوش یکدیگر ترسیم کرده، از این رو، اسلام حقّ بزرگی بر زنان جهان دارد، زیرا آنان می توانند با عمل به دستورات اسلام، از سیطره ظالمان رهایی یابند.

آئین آسمانى اسلام، ارزش واقعى انسان را در صفات ذاتى او مخصوصاً«تقوا» می داند. این دین مبین حتى براى موضوعات مهمى همچون علم و دانش، اگر در مسیر ایمان و تقوا و ارزش هاى اخلاقى قرار نگیرد، اهمیت قائل نیست. خداى متعال در آیه 13 سوره حجرات و پیامبر اسلام(ص) و ائمه هدی(ع) در روایات بسیاری به این معنا تاکید کرده اند.

ماهها و سالها از آن حادثه خونين بى نظير گذشت، حادثه اى كه يك سوى آن تبلور تمام ارزش هاى انسانى بود و در سوى ديگر توحّش و بربريت و نامردى ها در حدّ اعلا موج مى زد. هر چه زمان بر آن مى گذشت آثار پيروزى حسين (ع) و يارانش و شكست دشمنانش آشكارتر مى شد. اين حادثه برخلاف طبيعت تاريخ بشرى كه نوها را كهنه و كهنه ها را به فراموشى مى سپارد، هر روز درخشش تازه اى به خود گرفت، تا آنجا كه مبدل به يك الگو و سرمشق جاودانى شد، براى تمام كسانى كه مى خواهند با عزت و شرف زندگى كنند.