1. تحقیقات پژوهشگران تاریخ و حدیث نشان می دهد که نصوص نهج البلاغه در کتب و منابع حدیثی نویسندگانی از شیعه و اهل سنت که پیش از تولد سید رضی نگاشته شده اند، وجود دارد.
2. اکثریت قریب به اتفاق مطالب نهج البلاغه مستدل و یا در خور استدلال هاى منطقى است و نیازى به سلسله اسناد به عنوان مباحث تعبدى وجود ندارد.
3. سید رضی هنگام جمع آوری بیانات حضرت، بنا بر گزینش و اختصار داشته است؛ لذا اسناد روایات را ذکر نکرده است.
4. محتوای نهج البلاغه، آن قدر بلند و عمیق و والاست که گواهى مى دهد تنها از مصدری «عالی» چون فکر پیامبر(ص) یا امام معصومى تراوش کرده است.
5. عالمان و ادبای اهل سنّت مثل ابن ابی الحدید و ابن الخشاب انتساب مضامین آن را بنا بر تجمیع شواهد سندی حداقلی با شواهد مضمونی(وحدت اسلوب ادبی آن)، به حضرت علی(ع) قبول دارند.
6. چرا باید سیّد رضی و یا هر کس دیگری افتخاری بس بزرگ را که می توانست با آن بر تمام سخنرانان و شیواسخنان برتری یابد به دیگری نسبت دهد؟!
7. شواهد قرآنی نشان از آن دارد که که همه صحابه عادل نبودند و مخدوش سازی اعتبار و اصالت نهج البلاغه با تمسک به ادعای «عدالت برای همه صحابه» تا چه اندازه سست است.
8. سخنان مسجع در سخنان رسول خدا(ص) و خلفا و صحابه ديگر نيز يافت می شود.
9. اهل بلاغت تصریح می کنند که بلاغت در واقع چیزی جز مطابقت مقال با مقتضای حال و شرایط پیرامونی آن نیست و اگر لازم باشد خطبه ها باید طولانی باشند.
10. آن حضرت در بند استفاده از کلمات و اصطلاحات فلسفی خاص نبوده اند و مراد آن حضرت معنای لغوی آن واژه ها بوده نه معنای مصطلح فلسفی.

کتاب «الکامل فی التاریخ» یکى از منابع مهم اهل سنت است که درباره شناخت شخصیت ها و وقایع تاریخ انسان و اسلام تا اواسط قرن هفتم مى باشد، که توسط عزالدین ابن اثیر جزرى نوشته شده است.  تاریخ نگارى جزرى به قدرى دقیق بوده که حتى حوادث معاصر خود را با دقت زیادى نگارش و ویرایش مى کرد. به گونه اى که کتاب وى یکى از معتبرترین منابع بازخوانى جنگ هاى صلیبى و حملات مغول در قرن ششم و هفتم تلقى شده است. زیرا این کتاب به تاریخ جهان اسلام در هر دو منطقه شرق و غرب پرداخته است.

تاریخ طبرى، الکامل ابن اثیر، کتاب افتتاح الدعوه قاضى نعمان درباره نخستین دوره فاطمیان و کتاب عیون الاخبار نوشته داعى یمنى، ادریس قرشى، تاریخ الاسماعیلیه و الموسوعة التاریخیّة للخلفاء الفاطمیین. اخبار ملوک بنى عبید، قلقشندى در صبح الاعشى، ابن تغرى بردى در النجوم الزاهره فى ملوک مصر و القاهره و مقریزى در اتعاظ الحنفاء بأخبار الائمة الفاطمیین الخلفاء به طور مفصّل و مشروح به اخبار دولت فاطمیان پرداخته و بسیارى از مطالب و اسناد را براى ما حفظ کرده اند.

ابن تیمیه مى گوید: «این حدیث در هیچ یک از کتاب هاى مسلمانان وجود ندارد، نه در صحاح و نه در مسانید و سنن و مغازى و تفسیر». در حالی که مستدرک حاکم، متقى هندى در کنز العمال، ابن اثیر در الکامل، ضیاء مقدسى در المختارة و احمد بن حنبل در المسند حدیث را با سند صحیح نقل کرده است.