این روایت از لحاظ سندی اعتباری ندارد و علمای رجال حدیث «وهب بن وهب» را که در سند حدیث قرار دارد، كذّاب می دانند. سایر ادله هم  - اعم از آیات و روایات - که مسئولیت گناه هر کسی را مربوط به خودش می دانند، مضمون این روایت را نفی و رد می کنند. ضمن اینکه طبق برخی روایات، كودكان بعد از مرگ دوباره آزمایش می شوند و فقط اگر از فرمان خدا سرپیچی کردند وارد جهنم خواهند شد. از طرفی بنابر دلالت ادلّه متقن دینی، همه کودکان فطرتا پاک هستند و از اوّل كافر متولد نمی شوند تا به خاطر چنین کفری مستوجب عقاب باشند! بر فرض اگر چنین حدیثی را قبول کنیم، دلالت آن شامل اولادی است که مکلّف شده و راه پدران خود را ادامه و در آزمایشات الهی کفر خود را نشان داده اند، نه کودکان غیر مکلّف؛ چرا که تعذيب غير مكلّف قبيح شمرده می شود و خدا از انجام چنین قبیحی منزّه است. در آخر و با وجود همه این پاسخ ها، به نظر می رسد بهترین راه واگذار کردن علم این امر به خداست و او هرگز به بندگانش ظلم نمی کند.

دهلوى: اذهاب رجس مستلزم ثبوت آن در رتبه سابق است، و این با عصمت از ابتداى عمر سازگار نیست و تنها بر عصمت از هنگام تعلق اراده خداوند دلالت دارد. پاسخ: اذهاب دو نوع است: از بین بردن بعد از ثبوت (رفع)، و جلوگیرى از ثبوت (دفع). مقصود از اذهاب در آیه، دفع است نه رفع؛ زیرا امام حسن و امام حسین(ع) هنگام نزول آیه طفل بوده و هیچ رجسى در آنها نبوده تا بخواهد رفع شود. و با فرض رفع، آیه شامل پیامبر(ص) که طبق اجماع قبل از نزول آیه هیچ رجسی نداشته، نمی شود، در حالیکه پیامبر(ص) قطعا داخل در آیه است.

این سوره، با بیان سرگذشت «موسى»(ع) خصوصا زمانی که طفل شیرخوارى در چنگال فرعونیان بود شروع می شود و با ذکر تاریخچه زندگی او، نوید حکومت حق و عدالت مستضعفین و درهم شکستن شوکت ظالمان را می دهد. در ادامه، داستان«قارون» آن مرد ثروتمند مستکبر را که تکیه بر علم و ثروت خود داشت، بازگو مى کند. و در خلال این دو داستان، درس هاى زنده و ارزنده اى از توحید، معاد، اهمیت قرآن، حال مشرکان در قیامت، مسأله هدایت و ضلالت و پاسخ به بهانه جوئى هاى افراد ضعیف، آمده است.

هنگامى كه امام(ع) شهادت خاندان وفرزندانش را ديد در هنگام وداع با خیام فرمود: «فرزند خردسالم على را به من بدهيد تا با او وداع كنم». هنوز طفل در آغوش امام آرام نگرفته بود كه حرملة بن كاهل اسدى او را هدف قرار داد و گلوى او را دريد.

در نقل دیگری آمده: چون این طفل تشنه لب بود امام(ع) طفلش را گرفت و به سوى دشمن روانه شد و از آن ها برای طفلش طلب آب کرد، كه بناگاه تيرى از سوى حرملة بن كامل اسدى حلقوم طفل را پاره كرد و از گوش تا گوش را دريد.

 انسان با مطالعه دقیق مراحل ابتدایى وجود خود که به صورت نطفه ای بوده  پس از تقسیمات متوالى، به صورت جنین ظاهر گردیده و پس از آن به صورت طفلى کامل در آمده است. هر انسانی با داشتن فطرتی سلیم، نه تنها از خودخواهى ها، ستمگری، غرور و نخوت دست کشیده، بلکه بى درنگ در پیشگاه  پروردگار، که او را از ضعف و ناتوانى و حقارت به این مقام رسانیده سر تعظیم فرود مى آورد و با قلبى سرشار از محبّت و ایمان خواهد گفت: این همه اسرار شگفت انگیز را بى هدف و باطل نیافریده اى.