هيچ منافاتی ميان علم مخصوص خداوند به احوال جنين با تشخيص جنسیت در عصر حاضر وجود ندارد؛ چراکه آگاهى خداوند بدين معنا مى‌باشد كه تنها خداوند مى‌داند در هر لحظه‌اى از لحظات، چند رحم ـ در سراسر جهان هستى ـ بارور شده يا نشده است. و اين همانند آيه «وَ ما تَسقُطُ مِن وَرَقَةٍ إلَّا يَعلَمُها» است؛ یعنی تنها خداوند مى‌داند در هر آنى از آنات، چند برگ از كلّ درختان جهان فرو مى‌افتد، و مقصود، يك برگ يا دو برگ نيست. در آيه مورد نظر نيز همين گونه است؛ به اين معنا كه تنها خداوند مى‌داند كه در هر لحظه ـ از كلّ رحم‌ها در كل جهان ـ چند رحم بارور مانده، و چند رحم سقوط مى‌كند.

برای «علقه» سه معنا قابل تصور است: یکی به معنای چیزی که در اثر رطوبت به هر چیز می چسبد که ممکن است اشاره به روند چسبیدن مجموعه سلولی بلاستوسیت به دیواره رحم و ایجاد پیوستگی بین آنها بعد از لانه گزینی باشد. یا اینکه به معنای خون بسته شده (Blood Clod) باشد و اشاره به روز 21 بعد از انعقاد نطفه باشد که قلب و رگها به هم پیوند خورده و به مرور سیستم قلبی و عروقی شکل می گیرد. و یا به معنی زالو (Leech) باشد، که هم از جهت ظاهر و هم از جهت نحوه تغذیه شباهت زیادی بین زالو و جنین می باشد.

هر کس سوره الرحمن را بخواند خداوند به ناتوانى او [در اداى شکر نعمتها] رحم مى کند، و حق شکر نعمتهائى را که به او داده، خودش اداء مى کند؛ و در قیامت خداوند از این سوره ، مى پرسد: چه کسى در دنیا به محتواى تو قیام کرد؟ او مى گوید: خداوندا! فلان و فلان، در این حال صورتهاى آنها سپید مى شود، و براى هر کس شفاعت کنند وارد بهشت می شود؛ و هر کس آن را بخواند و بعد از آیه «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبان» بگوید: «لابِشَىْء مِنْ آلائِکَ رَبِّ أُکَذِّبُ» اگر در آن روز یا شب بمیرد شهید خواهد بود.

 انسان با مطالعه دقیق مراحل ابتدایى وجود خود که به صورت نطفه ای بوده  پس از تقسیمات متوالى، به صورت جنین ظاهر گردیده و پس از آن به صورت طفلى کامل در آمده است. هر انسانی با داشتن فطرتی سلیم، نه تنها از خودخواهى ها، ستمگری، غرور و نخوت دست کشیده، بلکه بى درنگ در پیشگاه  پروردگار، که او را از ضعف و ناتوانى و حقارت به این مقام رسانیده سر تعظیم فرود مى آورد و با قلبى سرشار از محبّت و ایمان خواهد گفت: این همه اسرار شگفت انگیز را بى هدف و باطل نیافریده اى.

«تلقيح مصنوعى» به ده ها صورت قابل تصور است كه اجمالاً به حکم شرعی ده قسم آن اشاره مى­ كنيم. البته ذكر اين نكته لازم است كه اين مباحث به طور خاص در آيات قرآن و روايات اسلامی مطرح نشده، چون محلّ ابتلا نبوده، بلكه از مسائل جديد و مستحدثه محسوب مى شود؛ بنابراين، بايد با استفاده از اطلاقات، عمومات، ضوابط و قواعد كلّى و اصول لفظيّه و عمليّه معروف، اين بحث را تعقيب نماييم.

«علّت حكم» چيزى است كه حكم داير مدار آن است؛ يعنى هر جا علّت باشد، حكم هم خواهد بود، و هر جا علّت نباشد، حكم هم نخواهد بود، ولى «حكمت حكم» چيزى است كه غالباً همراه حكم هست و گاهى هم از آن جدا مى شود، يعنى بعضى از اوقات على رغم اين كه حكمت وجود ندارد، حكم به قوّت خود باقى است.