قرائن قرآنی نشانگر تفاوت ماهوی گرامی داشت بت ها نزد قوم نوح با آموزه های اصیلی هم چون توسل و زیارت قبور نزد شیعیان است. بت پرستان قوم نوح حقیقتا بت ها را می پرستیدند و آنها را «الهه» و خدای خود مى دانستند. این مسأله از تعبیر «آلهه» در آیه 23 سوره نوح کاملا مشخص است. در واقع اشتباه مهمّی که وهابیون و دیگر مخالفان زیارت قبور مرتکب می شوند این است که شفاعت طلبيدن از اوليا و توسل به آنها را که درخواستی مبتنی بر توحید و از درگاه پروردگار است، با شفاعت طلبيدن مستقیم از بت ها و خواستن حاجات از آن موجودات بى جان و بى عقل و شعور مقايسه مى كنند. هيچ کدام از زیارت کنندگان مراقد پيامبر(ص) و امامان معصوم(ع) را پرستش نمى كنند.

این مسأله در میان شیعیان و دیگر مسلمانان معتقد به آموزه توسل بدیهی است که وجود مقدس شخص یا مرقد او، به هیچ وجه مورد پرستش قرار نمی گیرد و تأثیر مستقیم و اصلی در برآورده شدن حاجات، همواره از آن خداوند دانسته می شود. زیرا عبادت، خضوع در مقابل دیگرى به عنوان آن است که او خدا یا پروردگار است یا کارهاى خدا به او سپرده شده است. این در حالی است که در توسل به پیامبران و صالحان و شهدا هیچ یک از این قیدها وجود ندارد، بلکه تنها از این جهت به آنان توسل مى شود که بندگان مورد احترام خدایند و دعاى آنان نزد خداوند سبحان مستجاب است. ائمه اهل بیت و معصومین(ع) و دیگر اولیاء الله نزد شیعیان همان بندگان صالح و مورد احترام خداوند هستند و ساختن مراقد برای آنها و تبرک جستن به آثارشان به هیچ وجه شائبه «الوهیت» این ذوات مقدس را حتی در اذهان عادی ترین شیعیان پدید نیاورده است.

اصل پدید آمدن اضطراب از مرگ به عنوان مرحله انتقالی مهمی که در آن همه پیوندهای انسان با جهانی که با آن خو گرفته از هم می گسلد و آدمی قدم در جهانی اسرارآمیز و تجربه ناشده می گذارد امری طبیعی است؛ اما در بیانات دینی بر این نکته تاکید شده که کفر و ظلم و گناه موجب مضاعف شدن آن رنج و عذاب ها و ایمان و عمل خیر موجب کاهش شان می گردد. طبیعی است مسئولیت کاهش یا افزایش این رنج ها بر عهده خود شخص است و ظلمی از سوی خدا به او روا داشته نمی شود. در موارد استثنائی نیز ممکن است بعضی از مؤمنین در هنگام مرگ دچار برخی دشواری ها شوند اما این دشواری ها، برای آمرزش گناهان آنها در همین دنیا و در همین لحظه به آنها تحمیل می شوند تا با پاکی از گناهان شان به جهان دیگر روند و در آنجا فقط متنعم گردند.

با توجه به اینکه خلقت امری دائمی و مستمر است، پاسخگویی به نیاز نیازمندان نیز دائمی می باشد و خدا یک روز به اقوام قدرت می دهد و یک روز غم و اندوه می دهد. یک روز سلامتی و روز دیگر بیماری و ضعف می دهد؛ لذا کل یوم هو فی شأن یعنی خدا هر روز پدیده تازه و خلق جدید دارد. اموری مثل آفرینش و مرگ، آمرزش گناهان، رزق و... که مفسران بیان کرده اند هم هر کدام گوشه ای از معنای گسترده آن را دربر می گیرد.

در سوره فتح، سخن از آمرزش گناهان گذشته و آینده پیامبر(ص) است، در حالی که گناه با مقام عصمت ایشان سازگار نیست. بهترین جواب این است که: قریش و اهل مکّه قبل از هجرت و بعد از آن، گناهان زیادى به پیامبر اسلام (ص) نسبت مى دادند، اما هنگامى که مکّه فتح شد و پیغمبر(ص) با آن کرامت و محبّت با آن دشمنان بى رحم رفتار کرد، خاموش شدند و از تهمت های ناروای خود دست برداشتند.

در روایات برای «تکبر» آثاری ذکر شده از جمله: از صفات شیطان بودن کبر، فرو رفتن متکبر در گناه، کم شدن عقل او، دوری از خدا، عدم آمرزش گناهان، از بین رفتن تمام اعمال مثل شیطان که عبادت شش هزار ساله اش از بین رفت، عدم استشمام بوی بهشت که در روایات آمده از فاصله پانصد سال قابل استشمام است و ...

در اسلام برای «شفاعت» شرایطی بيان شده است از جمله اینکه: انسان گناهکار از کار خود نادم و پشیمان باشد و در صدد اصلاح گناه خود برآيد، انسان گناهکار به مقام ارتضا رسیده باشد، عهد الهی را محترم بشمارد که این نشانه این است که انسان باید به خدا، حساب و کتاب، کیفر و پاداش و... اعتراف کند. همچنين انسانِ شفاعت شونده با شفاعت کننده توجه و ارتباط برقرارنمايد.