مسائل مستحدثه به موضوعات نو ظهوری گفته می شود كه حكم شرعى آن در منابع دینی وجود ندارد؛ اعم از اينكه آن موضوع در گذشته وجود نداشته، يا وجود داشته ولى برخى از ويژگى ها و شرايط و قيودش تغيير كرده و آن را موضوعى جديد جلوه داده است. براى قسم اوّل مى توان به كارت‏هاى اعتبارى كه سابقه ندارد مثال زد و در مورد دوم می توان بحث از مال بودن یا نبودن خون را مثال زد؛ خون هر چند در سابق نيز وجود داشت ولى در زمان هاى گذشته ماليّت نداشت و استفاده مشروع از آن ممكن نبود.

شیعه تقلید از پیامبر(ص) و معصومین(ع) تا به ادامه داده است؛ زیرا نصوص شرعى که کتاب و سنت است نزد همه آن ها پذیرفته شده و هرگز به قیاس و اجتهاد عمل نکرده اند. و اگر به این دو عمل کرده بودند، همانند اهل سنت اختلاف در میان آنان نیز فراوان بود. پس از غیبت امام معصوم(ع)، نیز ایشان مردم را به تقلید از دانشمندان فقیه و جامع الشرائط راهنمایى کردند ومردم نیز از آنان تقلید کرده اند. از سویی اجتهاد تنها در مسائل نو ظهور است که در این قرن به سبب پیشرفت علم پیش آمده، مانند پیوند اعضا یا بارورى مصنوعى، و ... .

«بدعت» در لغت به معناى انجام یک امر بى سابقه و شرعا به معناى کاستن یا افزودن چیزى بدون هیچ دلیل معتبر، بر دین است. بدعت شامل اختراعات و ابداعات در علوم و فنون و نوآوریهایى که در صحنه فرهنگ و ادبیات یا آداب و رسوم زندگى صورت می گیرد یا تطبیقات فقها در زمینه مسائل مستحدثه، نمی شود. بدعت آن است که حلالى را حرام و یا حرامى را حلال کنند و چیزى از آیین خدا بکاهند و یا بر آن بیفزایند یا آیین جدیدى اختراع و مردم را به آن دعوت نمایند. که از عظیمترین گناهان کبیره است.

در قرآن مجید دو گونه احکام وجود دارد: احکام جزیى و احکام کلّى. احکام جزیى مانند احکامى است که براى عبادات ذکر شده، مثلا طرز وضو گرفتن. منظور از مسائل کلّى، قواعد عامّى است که در قرآن مجید وارد شده و شمول بسیار وسیع و گسترده اى دارد، که پاسخگوى نیازهاى انسان در مسائل حقوقى و غیره مى باشد.