«اعجاز علمى قرآن» مربوط به اشاراتى است كه از گوشه هاى سخن خداوند آشکار شده و هدف اصلى نبوده؛ زيرا قرآن كتاب هدايت است و هدف اصلى آن جهت بخشيدن به زندگى انسان و آموختن راه سعادت است. اما برخی، قرآن را علاوه بر يك كتاب تشريعى، كتاب علمى نيز می دانند، و نکته دیگر اینکه، آيا قرآن در هنگام تحدّي، به این اشارات علمی نیز نظر داشته است؟ برخى معتقدند، اين گونه اشارات علمى دليل بر اعجاز می باشد؛ زیرا چنين سخنی در آن روزگار، جز از پروردگار جهان امكان صدور نداشته، لذا مسئله اعجاز علمى قرآن مطرح گرديده است!

امام صادق(ع) درباره مكان دار نبودن خداوند فرمودند: «خداوند متعال توصيف به زمان و مكان و حركت و انتقال و سكون نمى شود؛ بلكه او خالق زمان و مكان و حركت و سكون و انتقال است، خداوند برتر از آن است كه ظالمان مى گويند». همچنین در حديث ديگري می فرماید: «منزّه است خداوند و برتر از اين است كه مى گويى اگر او در مكانى بود حادث بود؛ زيرا موجود در مكان محتاج به مكان است و احتياج از صفات حادث است، نه از صفات خداوند قديم و ازلى». و... .

قرآن مى فرمايد: «آيا گمان كرديد ما شما را بيهوده آفريديم و به سوى ما بازگشت نخواهيد كرد؟!»؛ يعنى اگر قيامتى در كار نبود و زندگى شما در اين چند روز دنيا خلاصه مى شد، حيات شما پوچ و بيهوده بود. آری اين حيات جاويدان است كه به زندگى شما در اين جهان مفهوم مى بخشد و آن را از عبث بودن درآورده با حكمت خدا هماهنگ مى كند و لذا به دنبال اين آيه مى فرمايد: «پس خداوند فرمانرواى حق، برتر از آن است كه عالم هستى را عبث آفريده باشد». وجود او سراسر حق است و باطل را در آن راهى نيست و كار عبث با حق سازگار نمى باشد.

آیه 9 سوره فصلت می فرماید: «زمین در دو روز خلق شده است» و آیه 10 می فرماید: «کوهها، برکات و غذاهای زمین در چهار روز خلق شده است»؛ در دنباله این آیات، آفرینش آسمانها نیز در «دو روز» ذکر شده است. ممکن است گمان شود مجموع اینها هشت روز می شود. امّا باید توجه کنیم که دو روز ذکر شده در آیه 9 نیز بخشی از چهار روز ذکر شده در آیه 10 است؛ به این ترتیب که در دو روز اول زمین آفریده و در دو روز بعدی سایر خصوصیات اضافه شده است. در واقع در آیه 9 سخن از خلقت زمین است و در آیه 10 بحث درباره مجموع مراحل خلقت زمین و آماده سازی آن برای حیات می باشد.

مسأله آفرينش حيات و مرگ به قدرى پيچيده است كه قدرت بر آن نشانه اى از قدرت مطلقه پروردگار است. حالات مختلف انسان و انتقال او از حالى به حال ديگر، آفرينش مخلوقات مختلف، خلقت آسمان ها و زمين با اين عظمت و اين همه تنوّع، از يك سو دليل قدرت بر احياى مردگان است، و از سوى ديگر دليل بر توانايى خداوند بر همه چيز است. مرگ و حيات در تمام چهره هايش و نيز آفرينش موجودات بسيار كوچك و بسيار عظيم در تمام ابعادش از هر شكل و رنگ، و از هر نوع و جنس، بهترين دليل برای عموميّت قدرت خداوند است.