قرآن مى فرمايد: «آيا گمان كرديد ما شما را بيهوده آفريديم و به سوى ما بازگشت نخواهيد كرد؟!»؛ يعنى اگر قيامتى در كار نبود و زندگى شما در اين چند روز دنيا خلاصه مى شد، حيات شما پوچ و بيهوده بود. آری اين حيات جاويدان است كه به زندگى شما در اين جهان مفهوم مى بخشد و آن را از عبث بودن درآورده با حكمت خدا هماهنگ مى كند و لذا به دنبال اين آيه مى فرمايد: «پس خداوند فرمانرواى حق، برتر از آن است كه عالم هستى را عبث آفريده باشد». وجود او سراسر حق است و باطل را در آن راهى نيست و كار عبث با حق سازگار نمى باشد.

انسان از مرگ به معناى «نيستى» گريزان است و خواهان طول عمر و حتی حيات جاويدان و علاقه به حيات فرزند خود كه دنباله حيات ماست، نشانه اى از اين عشق غريزى است. اگر براى فنا آفريده شده ايم، وجود اين غريزه در ما بى معناست، چگونه خداوند حكيم چنين موضوع زائدي را در ما بيافريند؟ اصولا وجود يك غريزه در انسان، دليل بر داشتن راه پاسخگويى به آن در بيرون وجود ماست؛ و عشق به بقاء كه به طور فطرى در انسان هاست، نشانه روشنى بر زندگى جاويدان است.