پل صراط گذرگاهى است مخوف، لغزنده، خطرناك، باريك تر از مو، تيزتر از شمشير كه ايستگاه هاى متعددى دارد و در هر موقف از چيزى سؤال مى كنند. توجّه به اين معانى و ايمان به آن بدون شك بازتاب گسترده اى در اعمال انسان و تربيت او خواهد داشت و او را به دقت هر چه بيشتر در انتخاب راه هاى زندگى و جداسازى دقيق حقّ از باطل و تخلّق به اخلاق اولياء الله وادار مى سازد.

ایشان «قرآن» را چنين معرفي می نماید: «پيامبر اسلام(ص) براى مردم كتابى كه كتب آسمانى پيشين را تصديق مى كرد و نورى كه بايد به آن اقتدا شود و در پرتو آن حرکت کرد را به ارمغان آورد، اين همان قرآن است. آن را به سخن آوريد [تا همه چيز را بازگو كند]؛ هر چند هرگز براى شما [نسبت به تمام اين امور] سخن نمى گويد؛ ولى من از جانب آن به شما خبر مى دهم [و اسرار مكتومش را فاش مى سازم]، ليكن من به شما خبر مى دهم؛ آگاه باشيد! در آن، علم آينده و اخبار پيشين و داروى بيمارى هاى شما و نظم و سامان دادن به روابط ميان شماست».

«صراط» پلى است بسيار باريك و خطرناك كه در مسير بهشت و بر روى دوزخ قرار گرفته و تنها راه ورود به بهشت، عبور از روي آن است. از بعضى روايات نيز استفاده مى شود كه صراط از درون جهنّم مى گذرد و گروهى از نيكان و پاكان چنان به سرعت از آن مى گذرند كه گويى شعاع برقند! و گروهى مانند يك اسب سوار تيزرو از آن می گذرند و گروهى همچون افراد پياده و گروهى با دست و زانو از اين گذرگاه، رد مي شوند؛ اما گروهى نيز هستند كه توان عبور ندارند و در اثناى راه از روي آن سقوط مى كنند و به دوزخ مي افتند.

خداوند در آيات 15 و 16 سوره مائده، صراط و سُبُل (راه ها) را در کنار يکديگر به کار مي برد. اين نوع استفاده روشن مي کند که خداوند اين دو واژه را مترادف هم به کار نبرده است، لذا شبهه تناقض آنها از بين مي رود. براي تبيين معني هر کدام از اين دو واژه، مي توانيم از اين مثال استفاده کنيم که «صراط» مانند بزرگراهی است که از چند مسير (سبيل) تشکيل شده است؛ و يا مي توان گفت «صراط» شبيه بزرگراهي مي باشد که راههای فرعي بدان منتهي مي شود و هر يک از آن راههاي فرعي، يک «سبيل» هستند.

اماميه به تمام مسائل مربوط به معاد و حيات پس از مرگ مانند: بهشت و دوزخ، نعمتها و عذاب هاى آن، ميزان، صراط، اعراف و نامه اعمال كه تمام جزييات كارهاى هر كس در آن منعكس است اعتقاد دارد و هر كس جزاى كارهاى خود را خواهد ديد و در برابر نيكيها پاداش و در برابر بديها كيفر دريافت خواهد كرد.

امام علی(ع) می فرماید: «با چشم دل و گوش عقل می توان حال مردگان را مشاهده کرد و سخنانشان را شنید. آنها مى گويند: چهره هاى زيباى ما زشت و پژمرده شد و بدنهاى نرم و نازك مان از هم متلاشى شد؛ تنگى قبر، ما را در فشار قرار داد؛ ترس را از یکدیگر به ارث برديم و خانه هاى خاموش قبر بر ما فرو ريخته است؛ زيباييهاى بدن ما محو شده و نشانه هاى شناسايى چهره ما دگرگون گشته؛ اقامت ما در اين خانه هاى وحشت طولانى شده است؛ نه از اين درد و رنج فرجى يافته ايم و نه از تنگى قبر گشايشى».

آيات زيادى در قرآن تقوى و اهميت آن را مورد بررسى قرار داده است. قرآن تقوى را زمينه پذيرش هدايت و متّقين را شايسته آن مى داند و آن را زمينه مصاحبت با خودش معرفى مى نمايد. تقوى را موجب ازدياد بركات ارضى و سماوى و عامل مؤثر در بهبود اقتصاد می داند. تقوی را برای عبور از صراط بهترین توشه دانسته و می گوید: ارزش انسان به تقوای اوست و وارثان بهشت اهل تقوی هستند و... .

آيات زيادى در قرآن تقوى و اهميت آن را مورد بررسى قرار داده است. قرآن تقوى را زمينه پذيرش هدايت و متّقين را شايسته آن مى داند و آن را زمينه مصاحبت با خودش معرفى مى نمايد. تقوى را موجب ازدياد بركات ارضى و سماوى و عامل مؤثر در بهبود اقتصاد می داند. تقوی را برای عبور از صراط بهترین توشه دانسته و می گوید: ارزش انسان به تقوای اوست و وارثان بهشت اهل تقوی هستند و... .

منظور محقق طوسي اين است كه تشخيص دادنِ وظيفه و راه رفتن بر اساس آن، دشوار است. پي بردن به وظيفه مانند عبور از راهي است كه از شمشير تيزتر و از مو باريكتر باشد.

تقواي الهي آثار و بركات بي شماري دارد که يكي از آنها در آخرت عبور از پل «صراط» است. صراط پلى است بر دوزخ و در مسير بهشت كه آخرين گذرگاه آدمى است و نيكان و بدان همه بر آن وارد مى شوند؛ صالحان مانند برق از آن مى گذرند و به دروازه هاى بهشت مى رسند؛ ولى افراد بى ايمان و گنهكار، توان عبور از آن را ندارند و از روى آن، به جهنّم سقوط مى كنند. عبور از اين گذرگاه خطرناك كه تنها راه بهشت است بستگى به ايمان و عمل دارد و حتّى سرعت عبور از آن، متناسب با درجات تقوا و ايمان است.