به چند جهت «دعای ندبه» منتسب به علماي شیعه نيست: 1- «بزوفرى» در ادامه روايت این دعا آورده است: «و يستحب أن يدعى به فى الاعياد الاربعة»؛ در حالی که حکم کردن هر کاری به وجوب، استحباب و ... اختصاص به معصومین(ع) دارد. 2- تعيين زمان قرائت اين دعا (اعياد اربعه) خود دليل بر صدور آن از جانب معصوم(ع) است. 3- روش علما اين بوده كه وقتي دعا يا زيارتى را از جانب خود انشاء مى كردند، متذكر مى شدند تا بر مردم مشتبه نگردد. 4- اگر جمله «انه الدعاء لصاحب الامر» انشاء از جانب امام زمان(عج) باشد مى توان آن را از توقيعات حضرت مهدي(عج) به «بزوفرى» دانست و... .

عموم علماى شيعه از قدما و متأخرين مانند سید مرتضی، شيخ طوسى، محقق نائينى، سيد بن طاووس و ... قائل به امكان رؤيت و ملاقات با حضرت مهدى(عج) در عصر غيبت كبری بوده اند.

سند اين دعا در سه کتاب معتبر مزار کبير، مزار قديم و مصباح الزّائر سيد بن طاووس، آن هم از روايان ثقه و قابل اعتماد آمده است، گذشته از اين، فقهاى اسلام طبق«قاعده تسامح در ادّله سنن» هيچ گاه به سند مستحبّات و دعاها ايراد نمى گرفتند و به همين اندازه که دعایی در کتابى مشهور نقل شده و مضمون صحيحى داشت قناعت مى کردند.

ابو الحسین سعید بن ورّام بن ابی فراس عیسی بن ابی النجم بن حمدان بن خولان (م605 ق) یکی از دانشمندان برجسته شیعه در نیمه دوم قرن ششم هجری بود که خدمات زیادی برای ترویج معارف شیعی انجام داد. او بیشتر به دلیل تالیف کتاب اخلاقی مجموعه ورّام شهرت یافته و از جمله اساتید بزرگ اخلاق و موعظه به شمار می رود. وی از نواده های مالک اشتر نخعی و از اهالی حله است که در همانجا تولد، رشد و وفات یافته است.