شارع مقدّس از قاریان خواسته قرآن را با «صدای خوش» تلاوت کرده و نکات ظریف تلاوت، اعم از کشیدن صدا و یا زیر و بم آن را رعایت کنند. از این رو پیامبر(ص) می فرماید: «هر چیزی زیوری دارد و زیور قرآن، آواز خوش است» و همچنین امام صادق(ع) در تفسير آيه: «وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلاً» می فرماید: «آن را با تأنّى بخوانيد و صدايتان را خوش داريد». همچنين از امام رضا(ع) و او از پدر و نياكانش از پیامبر(ص) نقل است كه فرمود: «قرآن را با آواز خوش بخوانيد؛ زيرا آوازِ خوش، زيبايى قرآن را افزون مى كند».

امام علی(ع) درباره پيامد «استهزاء» آيات قرآن می فرماید: «كسى كه قرآن بخواند و پس از مرگ وارد آتش دوزخ گردد از كسانى است كه آيات خدا را استهزاء كرده است». در واقع قرائت قرآن چند گونه است: گاه گوش دادن براي هماهنگ كردن زندگى است؛ و گاه تنها براي ثواب قرائت است؛ اما گروهی قرآن را در سخن و يا در عمل، استهزاء مي كنند؛ آيات تحريم ربا را مى خوانند ولى رباخوارى مى كنند، آيه تحريم غيبت را تلاوت کرده ولى غيبت مي كنند. آری اين گونه تلاوت نه تنها سبب نجات نيست؛ بلكه به فرموده امام(ع) سبب ورود در جهنم مي شود.

تلاوت قرآن یک سری آداب باطني دارد؛ مثلا: كسي كه قرآن مي خواند، بايد خاضع باشد و قلب او رقيق گردد، و لباس حزن و ترس در درونش بپوشد و قاري در وعده ها و موعظه ها توقف كند و در مثالها و مواعظ آن تفكّر كند. به فرموده امام صادق(ع) قرآن با حُزن نازل شده پس بايستي آن را با حزن قرائت كرد و ...

از مسائل مهم كه بايد آن را جزو اركان تأثير قرآن در قلوب دانست «اخلاص در قرائت» است، اگر عملى بدون آن صورت گيرد، بى ارزش و از درجه اعتبار خالى است. اخلاص، روح عبادت و رأس المال تجارت هاى اخروى است. اگر قرائت قرآن براى اغراض غير الهى مثل اينكه مردم خوششان آيد، يا به اين وسيله دكّانى باز كرده و قصد پول به جيب زدن داشته باشد، ثواب ندارد بلكه عقاب دارد ...

ایشان مى‌فرمايند: «خانه‌هاى خود را با تلاوت قرآن نورانى كنيد و آنها را مثل قبرستان خاموش و تاريك نكنيد، همان‌طور كه يهود و نصارى رفتار كردند كه عبادت را مخصوص معابد قرار دادند و خانه‌ها را تعطيل كردند [و در خانه‌ها خبرى نبود] پس هر خانه‌اى كه در آن زياد تلاوت قرآن شود، خير و بركت در آن زياد مى‌شود، گشايش [در مال، ثروت، دانش، محبت، قدرت و ...] در اهل خانه پيدا شده و آن خانه بر اهل آسمان نورافشانى مى‌كند، همان‌طور كه ستارگان بر اهل زمين نورافشانى مى‌كنند».

پيامبر اكرم(ص) در پاسخ به درخواست ابوذر، ايشان را چنين موعظه كردند: «تو را به تقواى الهى سفارش مى‌كنم كه سرچشمه همه چيز است، بر تو باد تلاوت قرآن و زيادى ياد خدا، چرا كه سبب مى‌شود تا [فرشتگان] در آسمان تو را ياد كنند و در زمين براى تو چراغ هدايت باشد، [تو را به] سكوت [سفارش مى‌كنم]؛ چرا كه شيطان را دور كرده و تو را در انجام كارهاى دينى‌ات كمك مى‌كند».

حكمت «تلاوت قرآن» اين است كه انسان، آن را طوری تلاوت كند كه معبود را مشاهده نمايد. مرحله نازله مشاهده معبود آن است كه در قلب عابد، چيزي جز علاقه به معبود نباشد. براي اين كه به مرحله مشاهده معبود راه يابيم، بايد تا مي ‏توانيم بر چشم و گوش خود كنترل داشته باشيم، هر كس بايد مواظب باشد كه جز وظيفه شرعي، چيزي انجام ندهد و محيط كار و محيط منزل را با غفلت از خدا آلوده نسازد.

معصومين(ع) بر تلاوت قرآن بسيار تاكيد كرده اند؛ قرآن عهدنامه الهي بر خلق خداست، شايسته است كه انسان به عهدنامه خدا نگاه كند و شبانه‏ روز ـ لااقل ـ پنجاه آيه بخواند. چون امام صادق(ع) فرمود: نگاه به كلمات قرآن عبادت است. تلاوت قرآن هميشه مستحب است؛ ولي در ماه رمضان از ويژگي ديگري برخوردار است. اين ماه ظرف نزول قرآن است و تلاوت يك آيه از قرآن در اين ماه برابري مي كند با تلاوت همه قرآن در ساير ماهها. اين كتاب نظير ديگر كتب نيست كه اگر كسي معنايش را نداند، نخواند؛ بلكه خواندنش ثواب و بركت دارد.

پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: «دهان تان را خوشبو كنيد؛ زيرا دهان راه قرآن است». نه فقط دندان را مسواك كنيد، بلكه دندان و زبان و فضاي دهان را هم پاك كنيد. هم از خوردن غذاي شبهه ‏ناك بپرهيزيد و هم از گفتن حرف مشكوك دوري كنيد، تا دهان شما شايستگي پيدا كند مجراي الفاظ قرآن گردد و سخنتان در ديگران اثر كند و خودتان نیز كه آن را مي ‏شنويد متأثر شويد.

امام صادق(ع) از امام علي(ع) روايت كرده كسي كه شب را به قيام و نماز بگذراند بسته به مدت بيداري در شب ثواب هايي مي برد. ‌اگر يك دهم شب را به عبادت بپردازد، معادل آنچه در شب رشد مى كند حسنه دريافت مي كند تا مي رسد به آنجا كه اگر تمام شب را به تلاوت قرآن و ركوع و سجود و ذكر مشغول باشد، خارج مي شود از گناهان مثل روزي كه از مادر متولد شده و ثواب هاي ديگري كه در تصور انسان نمي گنجد به او عطا مي كنند.