می توان با توجه دادن او به ندای فطرت و نظم حاکم بر جهان و دعوت کردن او به تأمل در پدیده های مرگ و حیات، در کنار ادله عقلی صرف، با او بحث و گفتگو کرد.
امور فطرى همواره در طول تاريخ ثابت است و نوعى خداباوری در نهاد و فطرت هر فردی وجود دارد.
همچنین نظم در هر مجموعه ای، حکایت از شعور، طرح و هدف می کند و انسان هر کجا نظم و قوانین ثابتی دید، مبداء آن را جست و جو کرد.
هر انسانی اعتراف مى كند كه حیاتش از خودش نیست و همه مى ميرند؛ اينجا نيز جاى تفكر و انديشه است؛ اگر هستى آنها از خودشان بود، بايد جاودانه می بودند!
طبق برهان عقلی «امکان و وجوب» نیز جهان و موجوداتش همه از ممکنات اند که برای وجودشان نیازمند موجود و علّتی می باشند که وجودش ذاتی است و نیازمند به علتی نیست.

بر اساس روايات اسلامی، حضرت عيسى(ع) بعد از نزول از آسمان، به شريعت «اسلام» عمل مى كند نه به شريعت خود. رسول خدا(ص) در این خصوص می فرمایند: «عيسى بن مريم(ع) در حالى كه تصديق كننده حضرت محمد(ص) و بر آیین او است نزول مى كند آن گاه دجال را به قتل مى رساند ...».

کسى که سوره قصص را بخواند، به تعداد هر یک از کسانى که موسى(ع) را تصدیق یا تکذیب کردند، ده حسنه به او داده خواهد شد و فرشتگان آسمان و زمین، روز قیامت گواهى بر صدق او مى دهد. و کسى که سوره قصص و نمل و شعراء را در شب جمعه بخواند از دوستان خدا و در جوار او و در کنف حمایت او قرار خواهد گرفت و در دنیا هرگز فقر و ناامنى و ناراحتى شدید پیدا نخواهد کرد و در آخرت خداوند آن قدر از مواهب خود به او مى بخشد که راضى گردد و بلكه فراى رضايتش به او ارزانى شود و خداوند صد حورى‏ را به همسرى او درآورد.

امام علی(ع) در فرازی از خطبه اول نهج البلاغه مى فرماید: «کمال معرفت و شناخت خداوند تصدیق به ذات پاک اوست». در این که چه تفاوتى میان تصدیق و معرفت است، تفسیرهاى مختلفى وجود دارد. نخست این که منظور از معرفت در این جا، شناخت فطرى و مراد از تصدیق شناخت علمى و استدلالى است؛ یا این که منظور از معرفت، شناخت اجمالى و مقصود از تصدیق، معرفت و شناخت تفصیلى است، یا این که معرفت، اشاره به علم و آگاهى نسبت به خداوند است، ولى تصدیق اشاره به ایمان است.

اولا: آیاتی در قرآن وجود دارد که به تحریف قسمت هایی از تورات و انجیل که باب میل اهل کتاب نبوده اشاره دارد. ثانیا: قرآن کریم تنها بخشی از تورات و انجیل را تصدیق کرده و تصدیق جزئی از آنها به معنای تصدیق کل این دو کتاب نیست. ثالثا: با وجود قرآن که کتابی جامع و کامل می باشد، مراجعه به کتب آسمانی پیشین معنی ندارد و هدایت گری تورات و انجیل مربوط به زمانه خودشان است.

«تغافل منفي» اين است كه انسان واقعيت ها را بداند و باور داشته باشد كه زندگى دنيا ناپايدار است؛ ولى با اين حال، چنان از كنار اين مسايل بگذرد كه گويى هيچ چيزى نمى داند و نمى بيند. «تغافل مثبت» اين است كه انسان، چيزهايى را بداند كه پنهان كردن آن لازم يا پسنديده است، مانند پنهان ساختن عيوب ديگران. با این حال تغافل يكى از اصول مهم زندگى آرام بوده و پيشوايان بزرگ اسلام در گفتار و عمل، نسبت به اين مسئله تأكيد كرده اند. به يقين اگر انسان ها اصل «تغافل» را از زندگى خود حذف كنند، گرفتار دردسرهاى بى دليل خواهند شد.

هر کس سوره «جنّ» را بخواند به تعداد هر جن و شیطانى که تصدیق به محمّد یا تکذیب او کرده است، ثواب آزاد کردن برده اى داده مى شود؛ و هر کس آن را بسیار بخواند هرگز در زندگى دنیا چشم زخم جنّ، جادو، سحر و مکر آنها به او نمى رسد، او با محمّد(ص) همراه خواهد بود، و مى گوید: پروردگارا! من کسى را به جاى او نمى خواهم، و هرگز از او به دیگرى متمایل نمى شوم.

هر کس سوره «مدثر» را بخواند به تعداد هر یک از کسانى که پیامبر(ص) را در مکّه تصدیق یا تکذیب کردند به او ده حسنه داده مى شود و اگر آن را در نماز فریضه بخواند در جوار و درجه پیامبر(ص) خواهد بود و در زندگى دنیا بدبختى و رنج دامنش را هرگز نگیرد.

در حدیثى از پیامبر اسلام(ص) در اهمیت تلاوت این سوره آمده: «کسى که سوره شعرا را بخواند، به عدد تمام کسانی که نوح، هود، شعیب، صالح، ابراهیم، عیسى و محمّد(ص) را تصدیق و یا تکذیب کرده است، ده حسنه براى او خواهد بود».

هر كس سوره سوره«نمل» را بخواند، خداوند به تعداد كسانى كه سليمان، هود، شعيب، صالح و ابراهيم(ع) را تصديق و يا تكذيب كردند، ده حسنه به او مى‏ دهد و به هنگام رستاخيز كه از قبرش بيرون مى‏ آيد، نداى«لا اله الا اللَّه» سر مى ‏دهد. هر کس سوره شعراء، نمل و قصص را در شب جمعه بخواند از اولیاء اللّه خواهد بود و در جوار او و سایه لطف و حمایتش قرار مى گیرد.