«سخاوت» مانند تمام صفات و كارهاى نيك، مقدار و اندازه اى دارد؛ از آن جمله این که نباید به آبرو و حيثيت و زندگى افراد لطمه بزند، بايد در اموال حلال باشد نه اموالى كه از راه هاى حرام و يا ظلم و ستم به دست آمده است و نبايد در اموال مربوط به بيت المال باشد.

داشتن قدرت و نیروی جسمانی یا موقعیت سیاسی و اجتماعی یکی از اسباب «تکبّر» است كه غالباً در ميان سلاطین و امراء دیده می شود؛ این افراد از دیگران انتظار تعظيم از نوع تعظيم غلامان و بردگان داشتند؛ حتی بعضی از سلاطین اصرار داشتند هر وقت مردم وارد مجلس آنها مى‏ شدند بايد دهان خود را با چيزى مي پوشاندند تا مبادا شُكوه سلطانى آنان با بخار و بوى دهان رعايا آلوده نشود.

معنای این سخن قرآن که «در هر امتى رسولى فرستادیم» این نیست که همه پیامبران از تمام کشورهای جهان برخاسته باشند. بلکه چون هدف از بعثت پیامبران، رساندن دعوت الهی به گوش امتهاست لذا این مقصود گاه از طریق خود رسولان و گاه از طریق نمایندگان آنان انجام می گرفت و گاهی از طریق فرستادن نامه ها به حکومت ها و سلاطین.

آیه 6 سوره لقمان درباره «نضر بن حارث» نازل شده است؛ او که برای تجارت به «ایران» سفر مى کرد، مى گفت: اگر «محمّد» براى شما سرگذشت «عاد و ثمود» را نقل مى کند، من داستان هاى «رستم و اسفندیار»، و اخبار «کسرى» و سلاطین عجم را باز مى گویم! برخی دور او را گرفته، استماع قرآن را ترک مى کردند. و یا درباره مردى نازل شده که کنیز خواننده اى را خریدارى کرده بود، شب و روز براى او خوانندگى مى کرد و او را از یاد خدا غافل مى ساخت.

در آیه 40 سوره احزاب، تعبیر «خاتم النبیین» درباره پیامبر(ص) به کار رفته است. «خاتم» گر چه امروزه به انگشتر تزیینى نیز اطلاق مى شود، ولى ریشه اصلى آن، از «ختم» به معنى «پایان» گرفته شده و در عصر پیامبر(ص)، به انگشترى هائى مى گفتند که با آن نامه ها را مهر مى کردند. به علاوه، این ماده در قرآن مجید در موارد متعددى به کار رفته، و در همه جا به معنى پایان دادن و مهر نهادن است. از اینجا معلوم مى شود، که آیه مورد بحث، بر خاتمیت پیامبراسلام(ص) و پایان گرفتن سلسله انبیاء به وسیله او دلالت دارد.