علمای اهل سنت مثل ابن حجر، حاکم حسکانى، ابن مغازلى، و... روایات بسیارى در مصادر حدیثى خود درباره شأن و منزلت شیعیان از زبان پیامبر(ص)  نقل کرده اند که می گوید: علی(ع) و شیعیانش از رستگاران و در بهشت خواهند بود و... .

ابن مغازلى با اسنادش از انس بن مالک، روايت کرده شکه رسول(ص) فرمود: «هر که مى خواهد علم آدم و فهم عميق نوح را ببيند، على بن ابى طالب را بنگرد»؛ همچنين عاصمى با اسنادش مانند اين روايت را از انس نقل نموده است.

ابوالحسن على بن محمّد بن طیّب جلّابى، معروف به ابن مغازلى، منسوب به جُلّاب، و معروف به ابن مغازلى است. وی مردى فاضل و با راویان شهر واسط و احادیثشان آشنایى داشته و به شنیدن و طلب حدیث، بسیار اشتیاق داشت. او کتاب «ذیل تاریخ واسط» را نگاشته و از ابوالحسن، على بن عبدالهاشمى، و ابوبکر، احمد بن محمّد خطیب، و ابوالحسن، احمد بن مظفّر عطّار، و دیگران حدیث شنیده است، وى در سال 438 در رود دجله، غرق شد.

ابن مغازلىِ حدیث تشبیه را به طور مسند، از انس بن مالک روایت مى کند: احمد بن محمّد بن عبدالوهّاب، از حسین بن محمّد بن حسین عدل علوى واسطى، از محمّد بن محمود، از ابراهیم بن مهدى ابلى، از [ ابراهیم بن سلیمان بن رشید، از زید بن عطیّه،] از ابان بن فیروز، از انس بن مالک نقل کرده که رسول خدا(ص) فرموده است: «هر که مى خواهد دانش آدم، و فهم عمیق نوح را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».

حديث «اخوت» را قریب به هفتاد تن از علماى اهل سنت از جمله: ترمذى، نسائى، ابن ماجه، ابن عبدالله، ابن عساکر، طبرى، ابونعيم اصفهانى، هيثمى و... نقل نموده اند.

ادعاى دهلوى یا از سر کم اطلاعى اوست یا عناد و دشمنى اش با علی(ع)؛ چرا که بسیارى از علماى اهل تسنن حدیث تشبیه را در کتابهاى خود با سند ذکر کرده اند، مانند: ابوحاتم رازى، ابن شاهین، ابن بطّه، حاکم نیشابورى، ابن مردویه، ابو نعیم، بیهقى، ابن مغازلى، شیرویه دیلمى، شهردار دیلمى، خوارزمى، ابوالخیر حاکمى، صالحانى، ابن طلحه، گنجى، محبّ طبرى، سیّد على همدانى، شهاب الدین دولت آبادى هندى، ابن صبّاغ، ابراهیم وصّابى و محدّث احمد بن باکثیر مکّى و ... .

سبط بن جوزى از سلمان روايت کرده، رسول(ص) فرمود: «من و على نورى واحد نزد خداوند متعال بوديم، هنگامى که آدم را آفريد آن نور را دو جزء نمود، جزئى من و جزء ديگر على است».  ابن مغازلى نیز از سلمان نقل کرده، محمّد(ص) مى فرمود: «من و على نورى بوديم نزد خداوند عزّوجلّ، آن نور، خداوند را تسبيح و تقديس مى نمود، دائماً آن نور در يک جا بود تا آن که ما در صلب عبدالمطلب از همديگر جدا شديم. پس در من است نبوت و در على است خلافت».