در منابع اهل سنت گزارش های فراوانی درباره حوادثی که بعد از وفات رسول خدا(ص) بر حضرت زهرا(س) و حضرت علی(ع) گذشت وجود دارد. برای مثال منابعی مانند المصنف، تاریخ طبری، الامامه و السياسه، العقد الفرید، الاستیعاب، شرح نهج البلاغة ابن ابی الحدید، مختصر اخبار البشر، مسند فاطمه و کنز العمال، از تهدید عمربن خطاب به آتش زدن خانه حضرت زهرا(س) در صورت امتناع حضرت علی(ع)از بیعت با ابوبکر حکایت دارند. برخی منابع دیگر مانند فرائدالسمطين، الامامه و السياسه، میزن الإعتدال و شرح نهج البلاغه صریحا از هجوم و ضرباتی که بر پیکر مطهر حضرت زهرا(س) در آن هجوم وارد آمد سخن می گویند. به هر حال انعکاس چنین حقایقی را درباره این واقعه دردناک، در منابع اهل سنت نمی توان انکار کرد. واقعیتی که پشیمانی خلیفه اول را از ارتکاب آن در پی داشت و این پشیمانی در بسیاری از منابع اهل سنت، مانند تاریخ طبری، مروج الذهب، كنز العمال، المعجم الکبیر، مختصر تاریخ دمشق، مجمع الزوائد و لسان المیزان و... ثبت شده است.

حدیث معرفت امام، بخاطر اهمیت مساله امامت، مورد توجه محدثین قرون مختلف بوده و و در قرون متأخر نیز روایت و تحلیل شده است. همانند: فخر رازی در مسائل الخمسون می نویسد: «من مات و لم یعرف امام زمانه فلیمت ان شاء یهودیا و ان شاء نصرانیا». هم چنین ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه می نویسد: «جز با شناخت امامان کسی به بهشت نخواهد رفت».از سویی سعدالدین تفتازانی در شرح المقاصد می نویسد: حدیث «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة»، همانند آیه «اطیعوا اللّه و اطیعوا الرّسول و أولی الأمر منکم» می باشد.

روایات زیادی ازعلمای اهل سنت مثل مناوی، محب الدین طبری، متّقی هندی و... نقل شده که بیان می کند: فاطمه(س) را فاطمه نامیدند، چون خداوند او و فرزندان و دوستدارانش را از آتش جهنم دورساخته.

در منابع اهل سنت روایات بسیاری از پیامبر(ص) نقل شده که دلالت دارد بر اینکه چون حضرت فاطمه(س) دامان مبارک خود را به هیچ گناهی آلوده نساخت، خداوند آن حضرت و ذریۀ او را از آتش جهنم نجات بخشید.

عدّه‏ اى از مشهورترین مشاهیر اهل تسنّن در قرن ‏هاى مختلف حدیث منزلت را روایت کرده ‏اند، مثل: محمّد بن اسحاق، مسلم نیشابورى، ابوبکر خطیب بغدادى، ابن قیم، ابن کثیر، ابن حجر عسقلانى، سیوطی، ابن حجر مکی، متقی هندی و... .

حاکم در مستدرک به نقل از جابر مى نویسد: رسول خدا(ص) فرمود: «تمام فرزندان هر مادرى به پدرانشان منسوب مى شوند جز دو فرزند فاطمه، که من ولى آن دو و پدر ایشان می باشم». خطیب بغدادى، متقى، هیثمى و ابو نعیم نیز، روایاتی با این مضمون آورده اند.

معاذ مى گوید: از على(ع) شنیدم که فرمود: «من صدّیق اکبرم، قبل از آن که ابوبکر ایمان آورد ایمان آوردم و...». این حدیث را جماعتى از علماى اهل سنت مثل: ابن قتیبه، طبری، ابن ابی الحدید، متقی هندی و... نقل کرده اند.  همچنین امام على(ع) فرمود: «...من صدّیق اکبرم، کسى بعد از من این ادعا را به جز بسیار دروغگو و افترا زننده نمى کند...». این حدیث را نیز بسیارى از اهل سنت مثل: ابن ابى شیبه، نسائى، ابن ابى عاصم، حاکم نیشابورى، ابونعیم، ابن ماجه، طبرى، ابن اثیر و... با سندهاى صحیح نقل کرده اند.

در صحّت سند حدیث «یوم الدار» جاى هیچ گونه شک و شبهه اى نیست. برخى به صحّت حدیث و برخى به تواتر آن اعتراف نموده اند. مانند: ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغه، متقى هندى در کنز العمال، ابوجعفر اسکافى معتزلى، احمد بن حنبل درالمسند، ابن اثیر در الکامل و... . شیخ مفید(ره) مى گوید: «نقّادین آثار، اجماع بر صحّت آن نموده اند». و ابوالصلاح حلبى در تقریب المعارف مى گوید: «ناقلین از فریقین بر نقل این واقعه، همانند نقل معجزات اتفاق دارند».

حديث «اخوت» را قریب به هفتاد تن از علماى اهل سنت از جمله: ترمذى، نسائى، ابن ماجه، ابن عبدالله، ابن عساکر، طبرى، ابونعيم اصفهانى، هيثمى و... نقل نموده اند.