پس از آنکه «محدث نورى» دريافت شخصيت‌هاى برجسته اماميه در مخالفت با رأى او اتفاق نظر دارند، خود را در يك تنهايى وحشتناك احساس كرد؛ لذا از ديدگاه خود درباره «تحريف قرآن» دست برداشت. او مدعى شد در كتاب فصل الخطاب تمام تلاش خود را به‌كار بسته است تا اثبات كند قرآنى كه فعلا در دسترس مسلمانان است از هنگام نخستين تا به امروز، دچار تحريف نشده است؛ هر چند بخشى از قرآنى كه بر پيامبر(ص) نازل شد، در اثر غفلت گردآورندگان دچار حذف و تغيير شده است. اين مطلبى است كه او در ضمن «الرسالة الجوابيه» آورده است و اين كتاب را متمم و مكمل فصل الخطاب دانسته و اعلام كرده هركس بدون مراجعه به آن، به فصل الخطاب اكتفا كند از او راضى نيست...!

دانشمندان نامى شيعه با اختيار مواضعى استوار و گفتارى صريح ضمن نفى احتمال تحريف، از قداست قرآن دفاع نموده‌اند. با اين‌حال، برخى افراد كج‌سليقه دست به كوششى ناراست زده و كلمات صريح آنان در مورد تحریف‌ناپذیری قرآن را به وجوهى دور از واقع توجيه نموده‌اند که «حاجى نورى» از زمره ايشان است. او مدعى است كه پافشارى اركان اماميه مبنى بر عدم تحريف قرآن، از روى مماشات با خصم صادر شده و عقيده حقيقى ايشان مخالف ظاهر گفتار ايشان است ...

رجعت به معناى بازگشت است. در اصطلاح، به بازگشت زندگى به مجموعه اى از مردگان (گروهی از نیکان و گروهی از دشمنان) پس از نهضت جهانى حضرت مهدى(ع) و پیش از قیامت گفته مى شود. این عقیده به آل محمد(ص) و شیعه امامیه اختصاص دارد و قرآن و روایات هم گواه آن است.

یقین حاصل شده به ولادت امام مهدى(عج) ناشي از عوامل متعددي است، از جمله: احاديثى كه به دلالت مطابقى بر ولادت امام مهدى(عج) و بشارت به آن حضرت دلالت دارد و بالغ بر 214 حديث است، رواياتى كه در مورد سال ولادت حضرت رسيده، رواياتى كه در رابطه با خصوصيات فردى امام زمان(عج) وارد شده، رواياتى كه نص بر امامت آن حضرت دارد و ... .

برخي اهل سنت شيعه را متهم مي كنند كه معتقد است امام زمان(عج) در سرداب مقدس غايب شده و در همانجا زندگي مي كند و از آنجا ظهور مي نماید؛ در حاليكه اين تهمت ناشی از جهل و نادانى است. آری مقدس بودن سرداب براى شيعيان به جهت این است که امام زمان(عج)، پدر و جد بزرگوارشان(ع) در آنجا بوده و اينكه در آنجا عبادت كرده اند و از همان جا حضرت مهدى(عج) غايب شده است. هم چنين با مراجعه به كتاب هاى علماى شيعه، قبل از ولادت امام مهدى(عج) تا اين زمان، مي فهميم كه هيچ يك از آنان چنين اعتقادى نداشته و ندارند.

در اينجا تصريحات پاره‌اى از درخشان‌ترين چهره‌هاى عالم تشيع را از نظر مى‌گذرانيم؛ كسانى‌كه گردونه اعتبار علوم دينى بر محور ايشان مى‌چرخد و پيشواى تحقيق و الگوى نقد و گزينش يك رأى به‌شمار مى‌آيند؛ از اين‌رو گفتار ايشان حجت و ديدگاه‌هاى آنان سند پذيرش است. اينان همه به يك صدا و بدون هيچ استثنايى، احتمال تحريف در قرآن را رد كرده و خط بطلان بر آن كشيده‌اند. كسانى مثل صدوق كه بر روايات ائمه‌اطهار(ع) احاطه تام دارند عدم تحريف قرآن را از اصول و اركان معتقدات شيعه دانسته است.