آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

رجعت به معناى بازگشت است. در اصطلاح، به بازگشت زندگى به مجموعه اى از مردگان (گروهی از نیکان و گروهی از دشمنان) پس از نهضت جهانى حضرت مهدى(ع) و پیش از قیامت گفته مى شود. این عقیده به آل محمد(ص) و شیعه امامیه اختصاص دارد و قرآن و روایات هم گواه آن است.

رجعت به معناى بازگشت است. در اصطلاح، به بازگشت زندگى به مجموعه اى از مردگان پس از نهضت جهانى حضرت مهدى(علیه السلام) گفته مى شود. این بازگشت، پیش از فرارسیدن روز قیامت است و بنابراین، سخن از بازگشت و رجعت، از نشانه هاى قیامت است. ظهور امام مهدى(علیه السلام)، چیزى است، بازگشت حیات به شمارى از مرده ها چیز دیگر، همچنان که رستاخیز هم مسأله سومى است که باید همه اینها را از هم تفکیک کرد.
شیخ مفید گفته است: خداوند، گروهى از امت محمد(صلى الله علیه وآله) را پس از مرگشان، قبل از روز قیامت بر مى انگیزد. این عقیده به آل محمد(صلى الله علیه وآله) اختصاص دارد و قرآن هم گواه آن است.(1)
سید مرتضى هم در باره رجعت نزد شیعه مى گوید: عقیده شیعه امامیه این است که خداوند، هنگام ظهور امام زمان، گروهى از پیروان او را که پیشتر در گذشته اند بر مى گرداند، تا به ثواب یارى او و دیدار دولتش برسند. بعضى از دشمنانش هم بر مى گردند، تا از آنان انتقام گرفته شود. آنگاه پیروان آن حضرت از دیدن ظهور و غلبه حق و برترى حق پرستان لذت مى برند.(2)
علامه مجلسى گوید: رجعت مخصوص کسانى است که مؤمن خالص یا منافقِ محض از امت اسلام باشند، نه از امت هاى پیشین.(3) پس عقیده به رجعت، از امور مسلم و قطعى است وروایات فراوانى که از ائمه معصومین آمده، جایى براى تردیددرآن باقى نمى گذارد.
علامه مجلسى مى گوید: چگونه یک مؤمن در حق بودن ائمه اطهار شک مى کند، در حالى که حدود دویست حدیث صریح از آنان در این زمینه نقل شده و سى و چند نفر از بزرگان در بیش از پنجاه تألیف خود آنها را روایت کرده اند، همچون کلینى و صدوق و...(4) شیخ حرّ عاملى هم در باره روایات مربوط به رجعت مى گوید: آنها بیش از حدّ شمارش است و تواتر معنوى دارد.(5)(6)