ایشان مي فرمايد: «فردا به امروز نزديك است، امروز آنچه را در آن است با خود مى برد و فردا پشت سر آن فرا مى رسد [و به اين ترتيب، عمر به سرعت سپرى مى شود]، گويى هر يك از شما به سر منزل تنهايى و حفره گور خويش رسيده است، اى واى از آن خانه تنهايى و منزلگاه وحشت و جايگاه غربت». امام صادق(ع) هم مي فرمايد: «قبر، هر روز اين سخن را تكرار مى كند: من خانه غربت، خانه وحشت، خانه حشرات، خانه قبرم. من باغى از باغ هاى بهشت يا حفره اى از حفره هاى دوزخ هستم».

امام علی(ع) با اشاره به نزدیک بودن مرگ به اصحاب خود می فرماید: «به خدا سوگند پايان كار جز مرگ نيست، مرگى كه مناديش همه را به سرعت پيش مى برد». در واقع فرشته مرگ در کمین نشسته و در انتظار فرمان خداست. سپس مى فرمايد: «انبوه زندگان تو را فريب ندهند، با اين كه به چشم ديدى، افرادی بر اثر آرزوهاى طولانى و دور شمردن اجل، خود را در امان دانستند، ديدى چه سان مرگ آنان را از وطنشان بيرون راند». اما انسان هنگامى بیدار مى شود كه سيلى اجل بر صورت او نواخته شده، و پرونده اعمالش بسته شده است.

پيامبر اكرم(ص) وقتي سخن از جنگ مي شد هيچ ترس و نگراني در چهره اش ديده نمي شد؛ اما وقتي سخن از قيامت و مسئله مرگ مي ‏شد، رنگ چهره مباركشان تغيير مي‏ كرد. اميرالمؤمنين(ع) مي فرمود: در شب جنگ بدر كه ديگران احساس خطر مي ‏كردند، رسول خدا(ص) پاي درختي ايستاد و تا صبح عبادت كرد. گويا فردا هرگز جنگي در پيش نيست! اما وقتي سخن از مرگ و عقبات پس از آن بود، صورتشان سرخ مي ‏شد گويا آن حضرت جهنم را مي ديد.

امام علی(ع) در مورد عبرت گرفتن انسان ها قبل از مرگ مي فرمايد: «[اي مردم] قدرتمندان تاريخ، پادشاهان بزرگ و ثروتمندان را به خاطر بياوريد! كه چگونه طومار زندگانى آنها درهم پيچيد و از قصرهاى مجلّل آنها، جز ويرانه و از اندام پر قدرت آنها، جز استخوان پوسيده [چيزي] باقى نمانده است؛ همگى رفتند و فراموش شدند! هم چنين از آيات روشن الهى عبرت بگيريد و انذارهاى رسا و گوياى الهى را بپذيريد و از تذكّرات و مواعظ بهره بگيريد [كه اينها همه براى شما و به سود شما است]».