برترين همسر پيامبر(ص) خديجه كبرى مادر زهرا(س) مي باشد؛ در روایات آمده؛ جبرئيل بر پيامبر(ص) نازل شد و ظرفى آورد كه در آن طعام و شراب بهشتى بود؛ و گفت: اين مائده مال خديجه است. به او مژده بده به قصرى در بهشت. پيامبر(ص) می فرمود: هرگز خداوند زني بهتر از خديجه به من نداده، وقتي مردم به من کافر شدند، او ايمان آورد، وقتى مرا تکذيب کردند، او تصديقم نمود و وقتى که مردم مرا از خود راندند او با اموالش ياريم کرد.

هر يک از ائمه(ع) در فضايل حضرت فاطمه(س) نکاتي ارزنده بیان فرموده اند. در نگاه ائمه فاطمه(س) چنان مرتبه والايى دارد که در زندگی خود به ایشان مباهات مى کردند و ایشان را داناتر و پرهيزگارتر و گرامى تر از آن می دانستند که نیاز به تمجید داشته باشد. ایشان به اصحاب خود می گفتند: نبوت هيچ پيامبرى تکميل نشد مگر اين که به فضيلت فاطمه زهرا(س) اقرار نموده، محبت او را دارا بود. ایشان دختر رسول خدا فاطمه(س) را براى خود سرمشق و الگو قرار داده بودند.

حضرت زهرا(س) بعد از وفات حضرت خدیجه(س) و حضرت ابوطالب یکی از مهم ترین حامیان حضرت رسول(ص) در مواضع مختلف بود: در اهانت ها و آزارهایی که مشرکین مکه به پیامبر روا می داشتند، در هنگام هجرت، در جنگ های احد و خندق و هنگامه مجروحیت و خستگی و گرسنگی حضرت رسول(ص)، در جریان حادثه فتح مکه و در بسیاری مواضع و حوادث دیگر.

عایشه گفته است: من نسبت به هیچ زنى به اندازه خدیجه(س) رشک نبرده ام؛ زیرا پیامبر(ص) او را بسیار یاد مى کرد. وقتی به پیامبر گفتم چرا این قدر از او یاد می کنی با این که او مرده و اثرى از او نمانده و خدا زنى بهتر از او به تو داده؟ چنان چهره رسول خدا(ص) تغییر کرد که جز هنگام نزول وحى، آن گونه تغییر نمی کرد. ایشان فرمود: هرگز خدا بهتر از او به من نداده. وقتى که مردم تکذیبم کردند و از خود راندند او به من ایمان آورد و تصدیقم کرد و با اموالش یاریم نمود و خداوند تنها از او به من فرزند داد.

از مجموع روايات صحيح به دست مي آيد که ولادت حضرت فاطمه(س) روز جمعه 20 جمادي الثاني سال پنجم بعثت بوده. سن ایشان هنگام ازدواج 9 سال و پايان عمر شريفش جمادي الثاني سال 11 تقريبا در 18 سالگی است. بنابر این با توجه به روايات، اين قول که ولادت آن بانوى بزرگوار قبل از بعثت‏ بوده، باطل و بدون دليل است.

علي(ع) مى فرمايند: شما مى دانيد که من نزد رسول خدا چه جايگاهى دارم، آن گاه که کودک بودم مرا در دامانش مى نهاد و در سينه خود جا مى داد. از من دروغى نشنيد و خطايى نديد، هر روز براى من از اخلاقِ خود نشانه اى بر پا مى داشت و مرا به پيروى از آن مى گماشت. هر سال در حرا خلوت مى گزيد، من او را مى ديدم و جز من کسى وى را نمى ديد. آن هنگام  اسلام در هيچ خانه اى جز در خانه رسول(ص) که خديجه در آن بود، راه نيافته بود و من سوّمين آنان بودم... .

علی(ع) از کودکی یکتاپرست بود و هیچ وقت به بت پرستی آلوده نگردیده،ایشان از پیشگامان مسلمین بود. دلایل بی شماری برای اثبات این حقیقت وجود دارد مانند: گواهی پیامبر(ص) به پیشگام بودن علی(ع)، شهادت دانشمندان و محدثان و حوادث نقل شده در کتابهای تاریخی مبنی بر نماز خواندن علی(ع) با پیامبر(ص) فقط یک روز بعد از بعثت ایشان و گواهی خود حضرت علی(ع) به اسلام آوردن بعد از حضرت خدیجه(س) و حضرت رسول(ص).

زنان قریش که خدیجه را به خاطر ازدواج با جوان یتیم و تهیدستی همچون حضرت رسول، ملامت می کردند، هنگام بارداری این بانوی مکرم و در آن لحظات حساس و پردرد نیز تنهایش گذاشتند و این امر موجب اندوه خدیجه شد. اما هنگام وضع حمل ، خدیجه چهار زن را نزد خود دید که از طرف خداوند از بهشت برای یاری او آمده بودند تا به او در به دنیا آمدن حضرت فاطمه کمک کنند. ساره، آسیه، مریم و کلثوم دختر حضرت موسی. این لطف الهی بود که شامل حضرت رسول شد و به تصریح سوره کوثر، بدخواهان ایشان را که ابترش می نامیدند، ناامید کرد.