در اين كه نامه 41 نهج البلاغه به چه كسی نوشته شده اختلاف است. اين نامه، مخاطب خود را به خيانت در اموال بيت المال متهم مى كند. گروهي معتقدند كه مراد امام(ع) «ابن عباس» است. اما گروهی آن را قبول نکرده و مخاطب را مبهم گذاشته اند. زیرا ابن عباس یکی از بزرگان و دانشمندان اسلام بوده و در ميان مذاهب مختلف شيعه و اهل سنّت، به نيكى، علم و هوشيارى معروف است؛ و با وجود اخبار ضد و نقیضی که در این زمینه وارد شده و وجود جاعلان و مزدوران، نمی توان قبول کرد این نامه خطاب به او باشد.

پس از آن که نامه نگاری میان امام(ع) و معاویه نتیجه ای نداد امام(ع) به معاویه نوشت: بین او و معاویه چیزی جز شمشیر حاکم نخواهد بود. امام(ع) سپاهیان را به فرماندهی «عبیدالله بن عباس» به «نخیله» فرستاد. اما عبیدالله با رشوه معاويه، سپاه امام(ع) را ترک کرد و به معاویه پیوست. سپس بخش اعظم سپاه عراق، به شامیان پیوستند. امام(ع) نیز در «مدائن» توسط یکی از خوارج مجروح شد. شايعه پذبرش صلح از سوی امام(ع) و پيوستن قيس به معاويه و...، باعث شد امام(ع) نتواند كوفيان را برای نبرد متحد كند، در نتیجه امام(ع) صلح تحميلی معاويه را پذیرفت.

هنگامی که امام برای جنگ با معاویه آماده می شد، بعضی از سران قبائل و افراد وابسته به خاندان هاى بزرگ کوفه، به امام خیانت کرده و معاویه را ترغیب به جنگ با امام(ع) کردند و قول دستگیری و ترور امام(ع) را به معاویه دادند. خیانت«عبیدالله بن عباس» فرمانده سپاه امام(ع) و پیوستن او با هشت هزار نفر به معاویه، باعث تضعیف بیشتر روحیه سپاه ایشان شد. این عوامل و فتنه انگیزی جاسوسان و مزدوران معاویه در لشکر امام(ع) باعث متفرق شدن سپاه و حمله آن ها به خیمه امام شد و امام(ع) را مجبور به صلح کرد.

در برخی کتب مثل الغارات و الكامل فى التاريخ آمده است که امام علی(ع) در مورد بُسر ابن ابى ارطاة، از یاران معاویه و قاتل دو کودک عبیدالله بن عباس، فرمود: «خدایا تا عقلش را نگيرى، او را نميران». بعد از مدتی گرفتار وسواس شد و عقلش زايل گشت.