قرآن در آیات بسیاری به اتحاد بین ادیان الهی اشاره کرده و آنان را بر اساس محورهایی دعوت به همسویی کرده است. 1- ایمان به همه پیامبران و کتب آسمانی، که خداوند می فرماید: «پیامبر، به آنچه از سوی پروردگارش بر او نازل شده، ایمان آورده است. و همه مؤمنان به خدا و فرشتگان او و کتاب ها و فرستادگانش، ایمان آورده اند». 2- خداوند اهل کتاب را به وحدت دعوت کرده و می فرماید: «ای اهل کتاب! بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است ...». در واقع قرآن پیروان ادیان را بر محور توحید و نفی شرک، دعوت به اتحاد می کند.

شکی نیست که اسلام نسبت به تأمین معیشت انسان ها و برخورداری آنان از نعمت های مادی، نهایت اهتمام را داشته و حتی در ابتدایی ترین امور معاش، انسان را رها نکرده است؛ در واقع دین، هیچ گاه از دنیای مردم فاصله نگرفته است. از این رو امام کاظم(ع) می فرماید: «آن که دنیایش را برای دینش و یا دینش را برای دنیایش رها کند، از ما نیست». بر این اساس نعمت های الهی، به مثابه بستری برای وصول به حیات اخروی است و نباید اصل قرار گیرد، و این همان نقطه مشترک ادیان الهی، برای نجات انسان از چنین مهلکه ای است.

1- نیروهای فرصت طلب بعد از وفات پیامبران، برای نیل به اهداف خود از تفسیر و تأویل و تغییر الفاظ کتاب در جهت اهداف خود بهره می جویند. 2- ادیان الهی پیشگوییهایی دارند که به زبان رمز بوده است؛  عدم تحقق پیش گویی ها از نظر برخی آرمانگرایان زمینه ی تأویل و تفسیر متون را در آن ایجاد می کند. 3- تفسیر عامه پسند از آموزه های دینی برای مقبولیت بیشتر یکی از دلایل تحریف است . 4- دخالت سلطنت در سازمان کلیسا دست امپراتور را در ایجاد تغییر در آموزه های مسیحیت باز گذاشت.

اسلام می گوید: اگر در حقّ کسی موضوع دزدی به ثبوت رسید، دست او را از حدّ انگشتها قطع کنید. اما جناب "بهاء " در مرتبه اول حکم به تبعید، در مرتبه دوم حبس و در مرتبه سوم، امر به گذاردن علامت در پیشانی دزد می کند. درباره این حکم تذکر چند نکته خالی از لطف نیست: 1- این دزد در محلی که به آن تبعید شده و او را نمی شناسند، راحتتر می تواند دزدی کند. 2- بین دزدی که برای امرار معاش، ناگزیر به دزدی شده و دزدان حرفه ای فرق نگذاشته است. 3- علامت گذاردن، به صورت مجمل بیان شده است.

رابطه بسيار نزديكى ميان اعتقاد به آزادى اراده انسان و «مسائل اخلاقى» وجود دارد؛ بهین خاطر اديان الهى كه عهده دار تربيت نفوس و تهذيب اخلاق اند؛ سرسخت ترين مدافع آزادى بشرند.
در قرآن آياتى كه آزادى اراده انسان را تثبيت نموده و جبر را نفى مى كند بالغ بر صدها آيه مى شود.
اعتقاد به جبر و سلب آزادى انسان مى تواند عامل هرگونه بى بندوبارى اخلاقى باشد. به همین دلیل پيامبران الهى، و پيامبر اسلام(ص) قبل از هر چيز آزادى اراده انسان را تثبيت مى كردند.