در پاره اى از آيات قرآنى اشاره شده است كه «حجت الهي» در هر عصري لازم است. آيه شريفه «اِنَّما اَنْتَ مُنْذِرُ وَ لِكُلِّ قَوْم هاد» نشان مى دهد كه هر قومى در هر عصر و زمانى هدايت‌گرى دارند.

امام باقر(ع) و امام صادق(ع) درباره کلمه «هاد» در آیه «انذار» فرمودند: «هر امام [معصومى] هدايتگر زمان خود است» يا «هدايتگر اقوامى است كه در زمان او زندگى مى كنند». اما اينكه بگوييم كه منذر، محمد(ص) است و هادى خدا است! صحيح نيست؛ چراكه ظاهر آيه اين است كه هدايتگر هر قومى غير از هدايتگر قوم ديگر است ولي خداوند، هدايتگر همه اقوام است.

خداوند در سوره «رعد» می فرماید: «انّما أنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْم هاد». «انذار» براى آن است که گمراهان از بیراهه به راه آیند، و «هدایت» براى آن است که مردم را پس از آمدن به راه، به پیش ببرد. در روایات متعددى از پیامبر(ص) در کتب شیعه و اهل تسنن نقل شده که فرمود: «من منذرم و على هادى است». فخر رازى در ذیل این آیه نقل می کند: پیامبر(ص) دستش را بر سینه خود گذاشت و فرمود: من منذرم! سپس به شانه على(ع) اشاره کرد و فرمود: تو هادى هستی! و به وسیله تو بعد از من هدایت یافتگان، هدایت مى شوند.

فخر رازي در تفسیر این واژه سه قول مطرح می کند که قول اول با ظاهر آيه نمي سازد؛ و قول دوم بسيار نامأنوس است؛ اما قول سوم که قول صحيح است و از روایت ابن عباس - که بسیاری از علمای اهل سنت نیز آنرا نقل کرده اند - برداشت کرده آن است که: پيامبر(ص) دستشان را بر سينه اش گذارد و فرمود: «من منذرم و علي(ع) هدايتگر است».