واژه «نظر» گاهى به معنى «ديدن» و گاهى به معنى «انتظار و اميد» است. در آياتی که صحبت از دیدن خدا در آخرت است، واژه «نظر» به معناى توقّع و اميد بندگان به رحمت خداوند در روز قيامت است. در واقع، آن روز همه نگاه‌ها به خداوند است و مؤمنان نيز اميدوارانه در انتظار پاداش الهى و تحقّق وعده‌هاى پروردگار خويش مى باشند.
امام علی(ع) درباره مسأله رؤيت خدا در نهج البلاغه مى فرمايد: «ستايش مخصوص خداوندى است كه ذات پاكش از همه چيز مخفى تر است؛ ولى نشانه هاى واضح و آشكار بر هستى او گواهى مى دهد. هرگز چشمِ بينا قادر بر مشاهده ذات او نيست [زیرا مشاهده حسّى ويژه جسم است]. [به همين دليل] نه چشم كسى كه وى را نديده انكارش مى كند و نه قلب كسى كه او را شناخته مشاهده اش تواند كرد. چشمها هرگز او را آشكارا نمى بينند؛ ولى قلبها با نيروى حقيقتِ ايمان، وى را درك مى كنند».
از مجموعه کلمات ائمه اهل بیت(ع) درباره رؤیت خداوند استفاده مى شود که آنچه محال می باشد، رؤیت به دیده است، ولى رؤیت به قلب که از آن به شهود باطن تعبیر مى شود براى مؤمنین امکان دارد از این رو امام صادق(ع) در جواب شخصى که از امکان رویت خداوند در روز قیامت پرسیده بود، فرمود: «هرگز رویت با قلب، همانند رویتِ با چشم نخواهد بود؛ منزّه است خداوند از آنچه تشبیه کنندگان و ملحدان او را توصیف مى کنند».
مرحوم مجلسى در جلد 52 بحار الانوار در روايتى، اسامى 265 نفر از كسانى كه در عصر غيبت صغرا به ملاقات حضرت شرفياب شده اند را آورده است كه از جمله آنها مي توان به محمد بن عثمان عمروى، ابراهیم بن مهزیار، محمد بن اسماعيل بن موسى بن جعفر(ع) و ... اشاره كرد.
تشرف و لقای امام زمان(عج) در عصر «غیبت کبری» ممکن است؛ زیرا مقتضى رؤيت وجود دارد و از طرف ديگر هيچ مانع و محذور شرعى و عقلى در تشرف به ملاقات حضرت نيست.
قال الحسينُ عليه السّلام :
اَنا قَتيلُ الْعَبْرَةِ لا يَذْکُرُنى مؤ مِنٌ اِلاّ بَکى .
من کُشته اشکم . هيچ مؤ منى مرا ياد نمى کند مگر آنکه (بخاطر مصيبتهايم ) گريه مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 279