قرآن از لحاظ نظری خانواده جهانی را بر سه بخش مسلمان، موحّدان غیرمسلمان و ملحدان تقسیم کرده و برای آنان پیامی ویژه و حقوقی خاص قائل شده است. لذا در آغاز بعثت دو اصل را در اختیار پیامبر(ص) قرار داد تا به تدبیر امور این سه دسته بپردازد. این دو اصل عبارتند از: «جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را همتای او قرار ندهیم؛ و بعضی از ما بعض دیگر را به خدایی نپذیرند». در واقع قرآن هر سه عضو خانواده جهانی را در گستره این پیام قرار داده، به مسلمانان نیز دستور می دهد حقوق خاص آن دو عضو دیگر را محترم بشمارند.

از مجموعه کلمات ائمه اهل بیت(ع) درباره رؤیت خداوند استفاده مى شود که آنچه محال می باشد، رؤیت به دیده است، ولى رؤیت به قلب که از آن به شهود باطن تعبیر مى شود براى مؤمنین امکان دارد از این رو امام صادق(ع) در جواب شخصى که از امکان رویت خداوند در روز قیامت پرسیده بود، فرمود: «هرگز رویت با قلب، همانند رویتِ با چشم نخواهد بود؛ منزّه است خداوند از آنچه تشبیه کنندگان و ملحدان او را توصیف مى کنند».

ابن ابى العوجاء، و ابوشاكر ديصانى، و عبدالملك بصرى، و ابن مقفع از ملحدان و افراد بى ايمان كنار خانه كعبه جمع شده و اعمال حاجيان را مسخره کرده و بر قرآن طعنه مى زدند. ابن ابى العوجاء گفت: بياييد هر كدام از ما يك چهارم قرآن را نقض كنيم و ميعاد ما سال آينده در همين جا خواهد بود در حالى كه تمام قرآن را نقض كرده ايم... آنها بر اين مسأله توافق و پراكنده شدند. سال آينده، همان روز در كنار خانه كعبه اجتماع كردند، امّا هرکدام از ناتوانی خود در نقض قرآن و حیرت خود در فصاحت و بلاغت و مضامین عالی قرآن گفتند.