امام علی(ع) درباره رسيدگی به يتيمان فرمودند: «خدا را خدا را، كه يتيمان را رعايت كنيد، نكند آنها گاهى سير و گاهى گرسنه بمانند و در حضور شما ضايع شوند». در كتاب كافى آمده روزى مقدارى عسل و انجير خدمت امام على(ع) آوردند. ایشان دستور داد جمعى از يتيمان را حاضر كرده و مشك هاى عسل را بياورند و از آن تناول كنند (و خود امام(ع) با دست مباركش عسل در دهان يتيمان مى گذاشت). به حضرت عرض کردند: چرا اجازه نمى دهيد خودشان عسل را بخورند؟ فرمودند: «امام پدر يتيمان است. من عسل در دهان آنها گذاردم تا همچون پدران با آنها رفتار شود».

اسلام در جغرافيايي نازل شد كه خوردن اموال يتيم براى آنها امري عادى بود! از اين رو دستورات اسلام، در چنين محيطي، چيزى جز معجزه نيست. در واقع اين توصيه ها به دو موضوع مسائل انسانى و مشکلات اجتماعی اشاره دارد؛ زیرا همواره در هر جامعه، ایتامی وجود دارند كه نيازمند كمكهاى ديگران اند، و اگر در جامعه رها شوند، و از محبت، عواطف و كمكهاى مالى ديگران بهره مند نشوند، به موجودى عقده اى و خطرناك تبديل خواهند شد که در صدد انتقام از جامعه برمى آيند.

پيامبر اكرم(ص) درباره نحوه برخورد با يتيمان فرمودند: «اگر علاقه‏ مند هستيد كه بعد از شما با فرزندانتان با عاطفه رفتار كنند، شما هم نسبت به بازماندگان ديگران، با عاطفه رفتار كنيد». اين عاطفه به منزله ملاطي است كه بناي اسلام و ايمان روي آن استوار است. سنگهاي سخت و آجرها و خشتها با آن ملاط روي هم استوار و قصر محكمي ساخته مي شود. خداوند تهديد فرموده است كه: نسبت به بازماندگان ديگران ستم نكنيد كه به بچه‏ هاي شما همين ستم تحميل مي شود.

زمينهاي آزاد شده توسط مسلمین چند حالت داشت و تنها در صورتی که بدون جنگ و دخالت سربازان به دست می آمد و ساکنان آن از آنجا کوچ می کردند، اختيار تام آن به پيامبر مي رسيد. تعلق این زمین ها به رسول خدا(ص) به این معنا نيست كه ایشان تمام آن را در مصارف شخصى مصرف مى‏ کرد، بلكه چون پیامبر رئيس حكومت اسلامى و حافظ حقوق نيازمندان بود، قسمت عمده در آمد این زمینها و اموال آن را برای آنها و ‏طبق دستور خدا در آیه 7 سوره حشر مصرف می کرد. فدک نیز از این قبیل اموال بود.

در قرآن کریم آیاتی داریم که با واژه «يسئلونك» شروع شده است و سؤالاتی که مردم از پیامبر(ص) می پرسیدند را نقل می کند، که شامل 12 موضوع از جمله: هلال ماه، انفاق، ماههاى حرام، شراب، قمار، يتيمان و كودكان بى سرپرست، عادت ماهانه زنان، قيامت و زمان برپايى آن، روح، جبال و كوهها و ذوالقرنين و ... می باشد.

قرآن کریم درباره «انفاق» و مصادیق و مواردی که قابلیت انفاق دارند و همچنین کسانی که می توان به آنها انفاق نمود به پیامبرش می فرماید: «از تو سؤال می کنند چه چیز انفاق کنند؟ بگو: هر خیر و نیکی [و سرمایه سودمند مادی و معنوی] که انفاق می کنید باید برای پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و مستمندان و درماندگان در راه باشد و هر کار خیری که انجام دهید، خداوند از آن آگاه است».

قرآن تجسم اعمال در قیامت را یکی از بخش های مهم پاداش و کیفر دانسته و می فرماید: «اموال نامشروع یتیمان به صورت شعله هاى آتش ما را فرو می گیرد». هم چنین می فرماید: «ایمان به صورت نور و روشنایى اطراف ما را روشن مى کند»، و ...  . علم و دانش امروز مى گوید چیزى در جهان نابود نمى شود؛ ماده و انرژى دائماً تغییر شکل و صورت مى دهد، بى آن که هرگز از بین برود. افعال و اعمال ما نیز به حکم این قانون به طور جاودانى مى مانند، هر چند شکل آنها عوض شود.