به يقين هيچ مؤمنى را نبايد دشنام داد و یا لعن كرد و درباره كافران و مخالفان حق نيز اصل بر ترك آن است، زیرا این کار غالباً با دو اثر منفى همراه است: نخست اينكه چه بسا طرف مخالف، مقابله به مثل كند و به مقدّسات توهين نمايد و ديگر اينكه ممكن است موجب لجاجت آنها بر كفر و ضلالت گردد. لکن اين قاعده استثنائاتى دارد و می توان بعضی افراد را لعن کرد، مانند: ظالمان، مرتدان، پيمان شكنان، قاطعان رحم، مفسدان و تمام افراد بى ايمان و منافق و كسانى كه گناهان بزرگ مرتكب مى شوند.

امام حسن(ع) هنگام صلح با معاویه از او پیمان گرفت حکومت اموی سبّ امام علی(ص) را ترک کند، متعرض شیعیان نشود و حق هر کس را به وی بدهد و معاویه نیز تمام این شروط را پذیرفت ولی پس از امضای صلح نامه، خطبه ای میان مردم خواند و اعلام کرد که همه آن شروط پذیرفته شده را، زیر پا گذاشته و نقض نموده است.

بنی امیه برای کتمان گذشته خود و جلوگیری از نشر فضائل امام علی(ع)، به پرده پوشى فضایل على(ع) و ترویج فضایل ساختگى خلفا اکتفا نکرد، بلکه معاویه به سبّ و ناسزا گویى آن حضرت در مجالس و خطبه هاى نماز جمعه فرمان داد تا آن که لعن امام و خاندانش به صورت یک سنّت درآمد. در حقیقت آنان دوام حکومت خویش را بر پایه چنین سنت زشتی استوار می دیدند و با این شیوه زشت، آزار، کشتن و اسارت خاندان هاشمى را براى مزدوران خویش، پسندیده ساختند، تا در پناه آن به اهداف دنیا طلبانه خود برسند.

تاریخ سخنانى را از معاویه ثبت کرده که به صراحت از دشمنى او با رسول خدا(ص) حکایت دارد. از یکی از نزدیکان معاویه نقل شده که وی با اظهار تاسف از فراموشی نام خلفای گذشته و باقی بودن نام حضرت رسول در اذان، اعلام می کند که تصمیم دارد نام و نشان حضرت رسول(ص) را دفن کند. معاویه برای رسیدن به این هدف شیطانی اقداماتی نظیر رواج سبّ حضرت علی(ع)، شهید کردن امام حسن(ع) و حجربن عدی و دیگر دوستداران امام علی(ع) و بسیاری برنامه های دیگر را عملی کرد.