کوثر در لغت به معنای خیر کثیر است. در بیان شأن نزول این سوره، در منابع تاریخی و حدیثی از قول صحابه و ائمه(ع) گفته شده که کوثر نهری پربرکت در بهشت است. نیز مفسران برای «کوثر» معانی دیگری ذکر کرده اند که به نظر می آید همگی آنها ذکر مصادیقی برای مفهوم خیر کثیر است. با این همه، اگر به این نکته توجه کنیم که دو فرزند پسر پیامبر اکرم(ص) در زمان کودکی فوت شدند و نیز به آیه سوم این عطف توجه داشته باشیم که وصف «بریده نسل بودن» را به دشمنان پیامبر برمی گرداند، به نظر می رسد باید مصداق اصلی «خیر کثیر» را اولاد و نسل و ذریه فراوان ایشان بدانیم. خیر کثیری که سرمنشأ اولیه آن، تولد حضرت زهرا(س) در خانه وحی بود. ذریه پیامبر(ص)، به عنوان نگهبانان اصلی آیین آسمانی اسلام و شریعتش، ائمه معصوم دوازده گانه اهل بیت(ع) بودند و غیر از آنها نیز بزرگان فراوانی از نويسندگان و فقها و محدثان و مفسران والامقام تاریخ اسلام، از همین ذریه بودند. چنین تفسیری از معنای «خیر کثیر»، مورد توجه مفسرین شناخته شده ای از اهل سنت مانند فخر رازی و آلوسی نیز بوده است.

طبق گزارش منابع اسلامی زنان در طول تاریخ نه مقام نبوت و نه مقام رسالت را نداشته اند؛ بلکه بر خلاف آن دلیل اقامه شده است.
بعضی از زنان، وحی به معنای «الهام» را دریافت می کردند، چنانکه حضرت مریم(س)، حضرت آسیه و حضرت فاطمه(س) چنین بودند؛ به چنین زنانی «مُحَدَّثَةً» می گویند.
خداوند به دليل ظرافت هاي جسمي و روحی زن، نبوت و رسالت را به دوش مردان نهاده است.

«ذهبی» عالم بزرگ اهل سنت، با اشاره به ماجرای یورش به خانه حضرت زهرا(س) می گوید: «عمر لگدى بر فاطمه زد و او فرزندى كه در رحم به نام محسن داشت سقط كرد! ...».

«عبدالفتاح عبدالمقصود» عالم اهل سنت، درباره ماجرای یورش به خانه حضرت زهرا(س) می نویسد: «عمر گفت: قسم به كسى كه جان عمر در دست اوست يا بايد بيرون بياييد يا خانه را بر ساكنانش آتش مى زنم. عدّه اى كه از خدا مى ترسيدند و پس از پيامبر(ص) رعايت منزلت او را مى كردند، گفتند: اباحفص، فاطمه در اين خانه است. بى پروا فرياد زد: باشد! نزديك شد، در زد، سپس بر در كوبيد و وارد خانه شد... طنين صداى زهرا در نزديكى ورودی خانه بلند شد ... اين ناله استغاثه او بود ...!».

«مقاتل ابن عطيّه» در كتاب «الامامة و الخلافة» مى نويسد: «هنگامى كه ابوبكر از مردم با تهديد شمشير و زور بيعت گرفت، عمر و قنفذ و جماعتى را به سوى خانه على(ع) و فاطمه(س) فرستاد. عمر هيزم جمع كرد و در خانه را آتش زد...». در ذيل اين روايت، تعبيرات ديگرى است كه قلم از بيان آن عاجز است.

يكى از مصائب دختر پيامبر اكرم(ص) اين است كه جايگاه قبر شريفش هنوز نامعلوم است؛ بعضى آن را مطابق پاره اى از روايات در بقيع و برخى در داخل خانه اش در كنار مسجد پيامبر(ص) و بعضى در روضه (آن مقدار از مسجد كه ميان قبر پيامبر و منبر آن حضرت قرار دارد) مى دانند.

با رحلت پیامبر(ص) کینه هاى بدر، خیبر و حنین که در عصر پیامبر(ص) زیر خاکستر پنهان بود آشکار گشت. احزاب منافقین به جنب و جوش افتادند تا هم از اسلام انتقام بگیرند و هم از خاندان پیامبر(ص). فاطمه زهرا(س) در مرکز دایره ای بود که تیرهاى زهرآگین دشمنان از هر سو به سمت آن پرتاب مى شد. فراق و جدایى دردناک پدر، مظلومیت جانکاه همسرش على(ع)، توطئه هاى دشمنان بر ضد اسلام و نگرانى از آینده مسلمین و حفظ میراث قرآن، دست به دست هم داده، قلب و روح پاکش را سخت مى فشرد.
 

امام علی(ع) هنگام خاکسپاری حضرت زهرا(س)، خطاب به رسول اکرم(ص)، سخنانى فرمود که دلالت بر عظمت حضرت زهرا(س) و نشانه شدت ناراحتى امام(ع) از فراق جانگداز اوست. ایشان می فرماید: «امانتی که به من سپردید بازگردانده شد و این مصیبت طاقت از کفم ربود، اگرچه بعد از غم رحلت شما، صبر بر آن ممکن شده است، این فراق اندوهم را جاودانه کرد و شبهایم با بی قراری عجین گردید تا وقتی به شما ملحق شوم. ای رسول خدا(ص) از او بپرس که چگونه امت در فاصله کوتاهی بعد از شما برای ظلم به او دست به دست هم دادند».