به گفته مفسّران، آنها گروهى از بنى اسرائيل بودند كه به خاطر فرار از وبا و يا طاعون از ديار خود گريختند؛ ولى چيزى نگذشت كه به همان بيمارى مردند. يكى از پيامبران بنى اسرائيل به نام «حزقيل» كه از آنجا عبور مي كرد از خدا خواست آنها را زنده كند و خداوند به عنوان نمونه اى از احياى مردگان در برابر منكران معاد آنها را زنده كرد ...

در صحيح بخارى و صحيح مسلم، روايات ظالم بن عمرو قابل مشاهده است، از جمله رواياتى را که از يحيى بن يعمر نقل نموده. ابن خلکان او را از سادات و بزرگان تابعين مى داند، و وى را از لحاظ عقل در نهايت کمال مى شمارد. وى سال 99 در اثر طاعون در 85 سالگى از دنيا رفت.

آيه فوق حکايت شهري از «شام» است که اهلش به بهانه طاعون از رفتن به ميدان جنگ خوددارى کردند، پروردگار آنها را به همان طاعون مبتلا ساخت آنها نیز خانه هاى خود را ترک و از طاعون به صحرا فرار کردند، اما در بيابان همگى از بين رفتند، مدت ها بعد به دعاي«حِزقِيل» پيامبر خداوند آنها را دوباره به زندگي باز گرداند.  

او (در سال 1166هـ) در احساء عربستان به دنیا آمد و در بیست سالگی به منظور کسب معارف، عازم کربلا و نجف شد. با شیوع بیماری طاعون در عراق به وطن خود بازگشت و پس از ازدواج به بحرین رفت، سپس دوباره به عراق رفت و بعد از هشت سال برای زیارت امام رضا(ع) عازم ایران شد. در اندک مدتی، در مدارس علوم دینی ایران مشهور شد و درنهایت وارد دربار فتحعلی شاه قاجار شد. در شهرهای ایران به بیان دیدگاه های خود پرداخت و درنهایت بخاطر ادعای بابیت و عقائد انحرافی اش درباره امامت و معاد از سوی بسیاری از علما تکفیر شد و ... .

بعد از ناپدید شدن الحاکم بامرالله، یگانه پسرش با لقب الظاهر لاعزاز دین الله در شانزده سالگى بر تخت نشست. در زمان او حکومت عملاً در دست دیگران، از جمله عمه او و سپس وزیر علی بن احمد جرجرائی بود. او در 37 سالگى بر اثر طاعون درگذشت.