احتمال نظم و هماهنگی در امور اتفاقی و تصادفی در حد صفر است. نظم و هماهنگی در پدیده های عالم، شائبه اتفاقی و تصادفی بودن آفرینش را از موضوعیت می اندازد و خبر از خالقی دانا، توانا، هوشمند و حسابگر برای آن می دهد. ما هرگز نمى ‏توانيم اندازه‏ گيرى موجودات مختلف اين جهان و كميت و كيفيت حساب شده آن را معلول تصادف بدانيم، زیرا با «حساب احتمالات» سازگار نيست. ما روی هر پدیده ای که مطالعه کنیم خواهیم دید که ساختار آن از انسجام و عملکرد آن از قوانین مشخص و ثابتی پیروی می کند. ما هر قدر مطالعات خود را دقيق تر و عميق تر كنيم به وحدت و يگانگى خالق جهان هستی ايمان بيشترى پيدا خواهيم كرد و امکان ناپذیری پدید آمدن آن بر اساس تصادف را عمیق تر درک خواهیم نمود.

«خلق» به گفته راغب در مفردات، در اصل به معناى اندازه گيرى مستقيم است؛ و معمولا در ايجاد و ابداع چيزى بدون سابقه و مانند، استعمال مى شود. به گفته مقاييس اللّغه «خلق» دو معناى اصلى دارد: نخست اندازه گيرى، و دوم صاف بودن چيزى است؛ و لذا به سنگ صاف «خَلْقاءْ» مى گويند؛ و به صفات درونى «اخلاق» گفته مى شود؛ چرا كه نوعى آفرينش را مى رساند. به هر حال از آنجا كه در آفرينش هم اندازه گيرى و هم تنظيم و تسويه است؛ اين واژه در مورد آفرينش ابداعى خداوند به كار رفته است.

خداوند برای درهم شکستن غرور انسان که سرچشمه سرکشى ها و ناسپاسى هاست در سوره عبس به آفرینش انسان از نطفه ای ناچیز اشاره کرده. مى فرماید: خداوند این انسان را از نطفه اى ناچیز و بى ارزش آفرید. چرا این انسان، به اصل خلقت خود نمى اندیشد؟! دقت در آفرینش انسان از نطفه و اندازه گیرى تمام ابعاد وجودى او، بهترین دلیل براى خداشناسى است و انسان با علم به این مسئله هیچگاه دچار غرور نخواهد شد.

«خلق» در اصل به معناى اندازه گيرى كردن مستقيم است؛ از آنجا كه آفرينش، نوعى اندازه گيرى در تمام جهات، را به همراه دارد، اين واژه به مسأله آفرينش و ابداع، اطلاق شده است. اين واژه همچنين در مورد ايجاد چيزى از چيز ديگر نيز به كار مى رود. بديهى است خلقت به معناى ابداع و ايجاد از عدم، مخصوص خداست. ولی معناى دوم درباره غير خدا نيز صادق است. اين واژه گاهى به معناى «دروغ» نيز آمده است. در مقائيس اللّغة براى «خلق» دو ريشه ذكر شده؛ يكى اندازه گيرى، و ديگرى صاف و نرم بودن.