آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«خلق» به گفته راغب در مفردات، در اصل به معناى اندازه گيرى مستقيم است؛ و معمولا در ايجاد و ابداع چيزى بدون سابقه و مانند، استعمال مى شود. به گفته مقاييس اللّغه «خلق» دو معناى اصلى دارد: نخست اندازه گيرى، و دوم صاف بودن چيزى است؛ و لذا به سنگ صاف «خَلْقاءْ» مى گويند؛ و به صفات درونى «اخلاق» گفته مى شود؛ چرا كه نوعى آفرينش را مى رساند. به هر حال از آنجا كه در آفرينش هم اندازه گيرى و هم تنظيم و تسويه است؛ اين واژه در مورد آفرينش ابداعى خداوند به كار رفته است.

«خلق» به گفته راغب در مفردات، در اصل به معناى اندازه گيرى مستقيم است؛ و معمولا در ايجاد و ابداع چيزى بدون سابقه و مانند، استعمال مى شود.
به گفته مقاييس اللّغه «خلق» دو معناى اصلى دارد: نخست اندازه گيرى، و دوم صاف بودن چيزى است؛ و لذا به سنگ صاف «خَلْقاءْ» مى گويند؛ و به صفات درونى «اخلاق» گفته مى شود؛ چرا كه نوعى آفرينش را مى رساند. به هر حال از آنجا كه در آفرينش هم اندازه گيرى و هم تنظيم و تسويه است؛ اين واژه در مورد آفرينش ابداعى خداوند به كار رفته است. (1)