آیت الله صدر در کتاب گرانبهای «تاسیس الشیعه لعلوم الاسلام» گروهى از بزرگان اين علم را اسم مى برد ( هر چند صاحب كتاب و تأليفى نبوده اند)، از آن جمله: «سلمان فارسى»، «ابوذر غفارى»، «عمّار ياسر»، «نوف بكّالى»، «محمّد بن ابى بكر»، «جارود بن مُنذِر»، «حُذَيْفَة بن منصور» و «عثمان بن سعيد عَمْرى».
 

با بررسى ديگر خطبه هاى نهج البلاغه و شناخت تفكّرات امام على(ع) و بررسى زندگى ياران امام(ع) اين حقيقت روشن مى شود كه شخص ياد شده که از کیفر الهی می ترسید و... بايد يا سلمان فارسى و يا مالك اشتر باشد نه عمر. اگر هم مقصود از فلان، عمر باشد، در مقام تعريض به كردار و رفتار عمر می باشد؛ که امرى است متداول بين مردم. و در آخر باید گفت: اين جمله بنابر نقل ابن عساكر از امام نيست بلكه از زنى است به نام عاتكه، ولى به حضرت نسبت داده شده و روایاتی که می گوید حضرت آنها را تأیید کرده هم ضعیف است.

بدون شک، ارزش همه اعمال نیک و صالح یکسان نیست، از این رو روایات، بر پاره اى از اعمال خیر تاکید بیشتری دارند، همانند این سخن پیامبر(ص) که می فرماید: «لا اله الا اللّه اشاره به وحدانیت خداوند است و هیچ عملى بدون آن پذیرفته نمى شود».  هم چنین امام باقر(ع) می فرمایند: «در میزان عمل، چیزى سنگین تر از درود فرستادن بر محمّد و آل محمّد نیست». در حقیقت توحید و صلوات بر پیامبر(ص) و آل پیامبر(ص)، اسباب سنگینى میزان و ترازوى عمل در قیامت شمرده اند.

اگر منظور این است که: معلم پیامبر(ص) در تعلیم الفاظ قرآن یک انسان بیگانه از زبان عرب، بوده است؛ که این نهایت رسوائى است. یک غیر عرب، چگونه مى تواند عباراتى این چنین بیاورد که صاحبان اصلى لغت همگى در برابر آن عاجز بمانند و حتى توانائى مقابله با یک سوره آن را نداشته باشند؟!. و اگر منظورشان این است که: محتواى قرآن از یک معلم عجمى گرفته شده است، باز این سؤال پیش مى آید که ریختن آن محتوا در قالب چنین الفاظ و عباراتی که همه فصحاى جهان عرب در برابر آن زانو زدند، به وسیله چه کسى انجام شده است؟

آیه «وَ الَّذِینَ اجْتَنَبُوا الطّاغُوتَ...» درباره سلمان فارسى، ابوذر غفارى و زید بن عمرو  نازل شده که در عصر جاهلیت مى گفتند: «لا اِلهَ اِلاَّ اللّه»، و آیه «أَ فَمَنْ حَقَّ عَلَیْهِ کَلِمَةُ الْعَذابِ...» در مورد ابوجهل نازل شده است.