همسران پیامبر(ص) از غنایم به دست آمده درخواست نفقه بیشتر از نیازشان را داشتند. امّا پیامبر اسلام به در خواستهای تجمّلی آنها جواب نمی داد؛ چون همسران پیامبر الگو هستند و باید از تجملات به دور بوده و برای ایشات حاشیه درست نکنند. لذا این آیه آنها را ميان ماندن و جدا شدن مخير ساخت. این تهدید مشروط به اراده همسران پیامبر بود و تهدیدی برای آرامش روانی آنها محسوب نمی شد. این تهدید هیچگاه عملی نشد، چرا که اخلاق زیبای پیامبر باعث شد همه آنها زندگی ساده در کنار ایشان را بر زندگی مرفه دنیا ترجیح دهند.

رجعت برای عموم انسانها نیست، بلکه جنبه خصوصى دارد و تنها گروهى بازگشت مى کنند که ایمان خالص یا کفر خالص دارند. بازگشت مجدد این دو گروه به زندگى دنیا یا به منظور تکمیل حلقه تکاملى گروه اول، که در دنیا ناتمام مانده بود و چشیدن کیفر دنیوى برای گروه دوم است و یا به عنوان دو درس بزرگ و دو نشانه مهم از عظمت خدا و مسأله رستاخیز(مبدأ و معاد) براى انسان ها می باشد.

از منظر قرآن، زیانکارترین مردم در کارها کسانى هستند که تلاش هایشان در زندگى دنیا گم [و نابود] شده؛ با این حال، مى پندارند کار نیک انجام مى دهند! دلیلش هم روشن است؛ زیرا کسانى که مرتکب گناهى مى شوند، اما مى دانند خلاف کارند غالباً حدّ و مرزى براى خلافکارى خود قرار مى دهند و بسیار مى شود که به خود مى آیند و براى جبران آن به سراغ توبه و اعمال صالح مى روند ولی اینان هرگز متوجه خطای خود نمی شوند.

قرآن کریم درباره اشخاصى که به دلیل ترس از مرگ در جهاد شرکت نمى کردند می فرماید: «بعضی از مردم هنگامی که فرمان جهاد داده می شود، به جاى این که از خداى قادر بترسند از بشر ضعیف و ناتوان وحشت دارند، بلکه وحشتشان از چنین بشرى بیش از خدا است»، به چنین افرادى باید گفته شود: به فرض این که با ترک جهاد چند روزى آرام زندگى کنید، بالاخره این زندگى فانى و بى ارزش است؛ علاوه بر این  فرار از مرگ سودی ندارد، چون  هر کجا باشید مرگ به دنبالتان مى شتابد و بالاخره روزى شما را در کام خود فرو خواهد برد.