برابر فرمانى كه ابن زياد صادر كرده بود، «ابن سعد» مأمور بود پس از شهادت امام حسين(ع) بدن مباركش را زير سمّ اسبان قرار دهد؛ وى كه به خاطر تقرّب به ابن زياد از هيچ جنايتى خوددارى نمى كرد، در ميان اصحابش فرياد زد: كيست كه داوطلبانه بر پيكر حسين اسب بتازد تا سينه و پشت وى را زير سم اسبان پايمال كند؟ شمر كه قساوت فوق العاده اى داشت با شنيدن اين فرمان، پيشقدم شد و بر بدن پاك زاده زهرا(س) اسب تاخت. ده نفر ديگر نيز از وى تبعيّت كردند.

در سال هشتم هجری، دوازده هزار سوار در سرزمین یابس جمع شدند و با یکدیگر عهد کردند که پیامبر(ص) و على(ع) را به قتل برسانند و جماعت مسلمین را متلاشى کنند. پیامبر(ص) على(ع) را با گروه از مهاجر و انصار به نبرد آنها اعزام کرد آنها به سوى دشمن حرکت کردند.امام(ع) دستور داد نیروها اسب هاى خود را آماده کارزار کنند و صبحگاهان که هنوز هوا تاریک بود به دشمن حمله کردند و آنان را درهم شکستند.

در جنگ بدر مسلمانان 313 نفر با دو اسب و شش زره و هشت شمشير بودند؛ وليکن سپاه دشمن بيش از هزار نفر با اسلحه کافى، اما هفتاد کشته و هفتاد اسير دادند و مسلمانان با پيروزى کامل به«مدينه» مراجعت کردند، اين آيه گوشه اى از ماجراى بدر را بازگو مى کند.

«قناطير» جمع «قِنطار» يعني چيز محکم يا مال زياد است و تمام مصاديق بيان شده همان مفهوم وسيع مال زياد را دارد. «خَيل» به معنى اسب ها يا اسب سواران است.  «مُسَوَّمَه» به معنى نشاندار يا برازنده است.