آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

واژه «قناطیر» جمع «قِنطار» به معنى چیز محکم است و سپس به مال زیاد گفته شده است و اگر مشاهده مى کنیم «پل» را «قَنْطَرَه» و اشخاص باهوش را «قِنْطِر» مى گویند، به خاطر استحکام در بنا یا در تفکر آنها است و «مُقَنْطَرَه» اسم مفعول از همان ماده به معنى مضاعف و مکرر آن مى باشد و ذکر این دو کلمه پشت سر هم براى تأکید است، شبیه تعبیرى که در فارسى امروز رایج است که مى گویند: «فلان کس صاحب «آلاف» و «اُلوف» مى باشد، یعنى ثروت زیادى دارد.بعضى براى «قِنطار» حدّ معینى تعیین کرده اند و گفته اند: «قِنطار» هفتاد هزار دینار طلا است. بعضى صد هزار. بعضى دوازده هزار درهم دانسته اند. و بعضى دیگر، «قنطار» را یک کیسه پر از سکه طلا یا نقره دانسته اند. در روایتى از امام باقر و امام صادق(علیهما السلام) نقل شده که: «قِنطار»، مقدار طلائى است که پوست یک گاو را پر کند.(1) ولى در حقیقت همه اینها مصداق یک مفهوم وسیع و آن مال زیاد است. «خَیل» اسم جمع است و به معنى «اسب ها» یا «اسب سواران» هر دو است. کلمه «مُسَوَّمَه» در اصل، به معنى «نشاندار» است و نشان داشتن آن، یا به خاطر برازندگى اندام و مشخص بودن چهره و یا به خاطر تعلیم و تربیت آنها و آمادگى براى سوارى در میدان جنگ است.(2)