اولا: هیچ نامی مختص به هیچ شخصیت تاریخی نیست و بسیاری از صحابه و تابعین به نام خلفای سه گانه نامگذاری شده اند.
ثانیا: مخالفت اصحاب ائمه با شخصیت هایی چون «معاویه» و «یزید» امری بدیهی است؛ با این حال بعد از عاشورا شاهد نام گذاری فرزندان برخی از ایشان به این اسامی هستیم. آیا این نام گذاری ها نشانه محبّت است؟!
ثالثا: ستم هایی که بر اهل بیت(ع) روا شده جدی تر از آن است که به صرف این نام گذرای ها تحت الشعاع قرار گیرد و اختلافات اهل بیت با خلفا نه اختلافاتی قبیله اى که اختلافاتی عقیدتى و رفتارى بود.
رابعا: این نام گذاری ها انجام شده تا دستگاه ظلم بنى اميه و بنى عباس نتوانند به اين بهانه كه شیعیان با خلفاى سه‏ گانه معارض اند، عرصه را بر آنان سخت بگيرند و دست به قتل و غارت بزنند.

هنگامی که ما اسمی از اسماء الهی را ـ مثلا «قادر» ـ به کار می بریم در اصل داریم به ذات خداوند در حالی که به آن صفت ـ «قدرت» ـ متصف است اشاره می کنیم. از همین روست که برخی از احادیث اهل بیت(علیهم السلام) تصریح می کنند که اسماء و صفات خداوند تفاوتی ندارند و تفاوت میان اسماء و صفات تفاوتی اعتباری است.

در تعبیرات ادبى بسیار دیده مى شود که اسم یا عنوانى به افرادى گفته مى شود که آن را بالقوه دارند، مثلاً: انسان در حال حیات خود کسى را به عنوان «وصىّ» خود یا «قیّم» اطفال خویش تعیین مى نماید. در قرآن نیز زکریا از خدا در خواست «ولی» کرد و مقصود او سرپرستى براى بعد از مرگ او بوده، و در روایات نیز پیامبر(ص) علی(ع) را وصی و خلیفه خود معرفی کرده و مقصود بعد از وفات ایشان بوده؛ لذا ولایت علی(ع) نیز از همین قسم است و مانعی ندارد.

بين شيعه و سني مشهور است، انتخاب نام امام حسن و حسين(ع) به امر خدا بوده؛ ابن اثير مي نويسد: اين دو اسم در زمان ولادت حسنين، از جانب خداوند بر پيامبر(ص) وحى شد، سيوطى نقل کرده: حسن و حسين دو نام از نام‏هاى اهل بهشت، براي حسنين (ع) است چرا که مردم عرب پيش از ايشان، اين دو نام را بر فرزندان خويش  نمى‏ نهادند؛ اين مضمون در کتاب عبقات الانوار و در اعيان الشيعه نيز آمده است.

«سَماءْ» به گفته لغت شناسان به معنى چيزى است كه در بالا قرار گرفته؛ و لذا بعضى معتقدند جنبه نسبى دارد و لذا ممكن است يك شىء نسبت به شىء ديگر آسمان، و نسبت به شىء ثالث زمين باشد، و «اسم» نيز از همين مادّه مشتق شده؛ چرا كه اسم گذارى سبب بلندى و اهميّت مسمّى مى‌شود و در قرآن نیز به همین معنا به کار رفته است. «ابن منظور» نيز در «لسان العرب» مى ‌گويد: «سُمُوّ» به معنى بلندى و علو است. بنابراين «سماء» تنها به معنى آسمان نيست؛ بلكه به معنى هرگونه بلندى و علو و ارتفاع است.