آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«سَماءْ» به گفته لغت شناسان به معنى چيزى است كه در بالا قرار گرفته؛ و لذا بعضى معتقدند جنبه نسبى دارد و لذا ممكن است يك شىء نسبت به شىء ديگر آسمان، و نسبت به شىء ثالث زمين باشد، و «اسم» نيز از همين مادّه مشتق شده؛ چرا كه اسم گذارى سبب بلندى و اهميّت مسمّى مى‌شود و در قرآن نیز به همین معنا به کار رفته است. «ابن منظور» نيز در «لسان العرب» مى ‌گويد: «سُمُوّ» به معنى بلندى و علو است. بنابراين «سماء» تنها به معنى آسمان نيست؛ بلكه به معنى هرگونه بلندى و علو و ارتفاع است.

«سَماءْ» به گفته لغت شناسان به معنى چيزى است كه در بالا قرار گرفته؛ و لذا بعضى معتقدند جنبه نسبى دارد و لذا ممكن است يك شىء نسبت به شىء ديگر آسمان، و نسبت به شىء ثالث زمين باشد، و «اسم» نيز از همين مادّه مشتق شده؛ چرا كه اسم گذارى سبب بلندى و اهميّت مسمّى مى‌ شود.

همچنین  نويسنده كتاب «التحقيق» می نویسد: «سماء» گاهى محسوس و مادّى است؛ مانند «أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً»(1)؛ ([خداوند] از آسمان آبى فرو فرستاد) و گاه معنوى است؛ مانند «قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِى السَّماءِ»(2)؛ (نگاه‌ هاى انتظارآميز تو را بسوی آسمان مى‌ بينيم). همچنین «ابن منظور» نيز در «لسان العرب» مى‌ گويد: «سُمُوّ» به معنى بلندى و علو است.(3)
بنابراين «سماء» تنها به معنى آسمان نيست؛ بلكه به معنى هرگونه بلندى و علو و ارتفاع است. ولى در آياتى كه براى اين بحث انتخاب شده عموما به معنى آسمان آمده است.(4)