این آیات در پاسخ به رؤساى کفار مکّه نازل شد که به پیامبر(ص) گفتند: اگر تو پیامبر خدا هستى، کوه هاى مکّه را براى ما طلا کن یا فرشتگانی بفرست تا تو را تصدیق کنند.  یا در پاسخ به مخالفان پیامبر(ص) می باشد که وقتی پیامبر(ص) به على(ع) فرمود: من از خدا خواسته ام میان من و تو برادرى بر قرار سازد و تو را وصى من کند. گفتند: چرا از خدا نخواست فرشته اى براى یارى او بر دشمنان بفرستد یا گنجی که او را از فقر نجات دهد.

در تفاسير و روايات شيعه و اهل سنت نقل شده: منظور از«الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ» پيامبر(ص) و منظور از«صَدَّقَ بِهِ» على(ع) است. ايشان نخستين تصديق کننده نبي از مردان بودند که پيامبر(ص) نه تنها اسلام او را در سن کم پذيرفت، بلکه او را«وزير» و«وصىّ» خود خطاب کرد.

در تعبیرات ادبى بسیار دیده مى شود که اسم یا عنوانى به افرادى گفته مى شود که آن را بالقوه دارند، مثلاً: انسان در حال حیات خود کسى را به عنوان «وصىّ» خود یا «قیّم» اطفال خویش تعیین مى نماید. در قرآن نیز زکریا از خدا در خواست «ولی» کرد و مقصود او سرپرستى براى بعد از مرگ او بوده، و در روایات نیز پیامبر(ص) علی(ع) را وصی و خلیفه خود معرفی کرده و مقصود بعد از وفات ایشان بوده؛ لذا ولایت علی(ع) نیز از همین قسم است و مانعی ندارد.

از محتواي حديث منزلت بدست مي آيد؛ على(ع) همانند هارون، افضل امت بعد از پيامبر(ص) و وزير و شريک او در برنامه رهبرى بود و مقام خاص اخوت و برادرى اختصاصى و معنوى پيامبر(ص)را داشت و از همه مهمتر، جانشين و خليفه پيامبر(ص) بود که با وجود او هيچ کس ديگر چنين شايستگى را نداشت.