واژه «وَلِىّ» معانى زيادى دارد؛ ولى هنگامى كه در مورد خداوند به كار برده مى شود بدون شك به معنى ولايت و سرپرستى بر امور جهان و نصرت و يارى بندگان است. واژه «مَولى» نيز از همين ماده است و براى آن معانى بسيارى ذكر كرده اند كه همگى به ريشه اصلی آن یعنی «قرب و نزديكى» باز مى گردد. معنى «والى» كه اسم فاعل از همين ماده است نيز روشن است. بنابراين خداوند، هم «ولى» است و هم «مولى» و هم «والى». او نسبت به ما و تمام جهان هستى و همه موجودات عالم سرپرست و صاحب اختيار و حاكم و ناصر است.

امام زمان(عج) ضمن رسيدگي به امور شيعيان و سرپرستي آنها، جلوي فرود آمدن دشوارى ها و مصيبت ها را مي گيرند و دشمنان ايشان را ريشه كن مي كنند و خداوند به سبب ايشان بلا را از اهل و شيعيانش دفع مي كند.

خانواده، بعنوان واحد کوچک اجتماعى جهت جلوگیری از هرج و مرج ناگزیر از رئیس و معاون می باشد. اسلام وظيفه سرپرستى را برعهده مردان نهاده و دلیل آن احساساتی نبودن و داشتن نيروى جسمى بيشتر برای دفاع از حریم خانواده است؛ البته با تعهد پرداختن نفقه و مهر و تأمين زندگى آبرومندانه همسر و فرزندان. و این سبب امتياز آنها در آخرت نمی شود؛ زيرا برتری اخروی صرفاً بستگى به تقوا و پرهيزگارى دارد.

واژه حضانت در زبان عربی به معنای نگهداری و تربیت کودک است و در اصطلاح نیز بر امور مربوط به سرپرستی و تأمین نیازهای او اطلاق می شود. اگرچه تعدادی از فقها آن را به معنای ولایت (سرپرستی و اختیار تصرف در امور مالی و امور کلی) در نظر گرفته اند، اما با کمی دقت در سخنان شان می توان به این نتیجه رسید که مراد آنان از ولایت در توضیح معنای حضانت، همان امور مربوط به نگهداری و تربیت کودک و تأمین نیازهای اوست.

قرآن در مسأله حفظ جان و مال و آبروى انسان ها تا آنجا پيشرفته كه جان يك انسان را همچون جان تمامى افراد بشر می داند و درمسأله حقوق انسان ها، تا آنجا پيش مى رود كه اجراى اصل عدالت را در حقوق افراد يك جامعه بر همه چيز مقدم مى دارد. و دستور به قیام برای اجرای عدالت می دهد. همچنین حمايت از ايتام و نظارت دقيق بر وضع آنها و سرپرستى از آنها و اموالشان را هم رديف توحيد قرار مى دهد.

در عصر جاهلیت، بسیارى از مردم حجاز، به بهانه سرپرستی، دختران یتیم را به خانه خود برده، و پس از ازدواج، و تملک اموالشان، با کمترین ناراحتى آنان را رها ساخته و حتی حاضر نبودند به شکل یک همسر معمولى با آنها رفتار کنند. با ظهور اسلام، آیه 3 سوره نساء نازل شد و به سرپرستان ایتام دستور داد در صورت ازدواج با دختران یتیم، با عدالت با آنان رفتار کنند، و در غیر این صورت، با زنان دیگری ازدواج کنند. آیه 127 همین سوره نیز با صراحت، رعایت عدالت درباره ازدواج با دختران یتیم را تذکّر می دهد.