عدّه ای معتقدند که اسم اعظم، یکی از اسماء خاص الهی است؛ البته با حروف و لفظی خاصّ که هر کس آن را بداند دعایش مستجاب می گردد.
برخی از روایات اسلامی، اسم اعظم را «الله»، «هو»، «من لا هو الا هو»، «حروف مقطعه قرآن» یا «بسم الله الرحمن الرحیم» دانسته اند.
با توجّه به روایت نبوی که «اسم اعظم» را هر کدام از اسمای الهی می داند که با «خلوص نیّت» و حضور قلب ادا شود، به نظر می رسد اسم اعظم نه واژه ای خاص، بلکه حقیقت و مقامی با ارزش است که بر اثر تقوا و عبادت و تهذیب نفس و توفیقات الهی در انسان پدید می آید.

«عمل صالح» دائره وسيعى دارد. از برداشتن پوست هندوانه از وسط راه تا شهادت در راه خدا و يارى ستمديده و پوشاندن برهنه و احترام عالِم همه عمل صالح شمرده مي شوند. البته عمل صالحى مفيد است كه با خلوص نيت تحقق يابد؛ چرا که عمل بدون اخلاص مانند گردوى بى مغز است و عمل خالص آن است كه قصد نفع بردن از آن نداشته باشيم؛ بلكه بايد قصد نفع رساندن به غير را در عمل لحاظ كنيم، گرچه عمل بسيار كوچك باشد.

منظور از حمد و ستایش خداوند در آخرت که در آیه اول سوره سبأ به آن اشاره شده این است که: گرچه آخرت دار تکلیف نیست ولی بندگان خدا او را عاشقانه حمد می کنند یا اینکه بهشتیان او را به خاطر فضلش و دوزخیان به خاطر عدلش حمد می کنند و یا چون حجاب ها برداشته شده همه با خلوص نیت زبان به حمد می گشایند. این حمد، نه تنها از زبان انسانها و فرشتگان است، که از تمام ذرات جهان هستى نیز، زمزمه حمد، به گوش مى رسد.

علماي اخلاق، «صبر» را به سه قسمتِ «صبر بر مصيبت»، «صبر بر طاعت» و «صبر بر معصيت» تقسيم كرده اند. بهره گرفتن از دنيا مستلزم تحمل مصيبتها است و سختي هاي صبر بر طاعت مانند خلوص نيت، بيداري در دل شب، وضو گرفتن با آب سرد و.... است؛ اما صبر بر معصيت بالاتر و برتر است؛ چراكه مشكل ترين معصيت ها، گناهان قلبي است.